Imperium Godoru - Starożytna północ

Potęga ta narodziła się w latach następujących po upadku Imperium Kyrian. Wszystkie kulturalne wartości pogrążonej w chaosie północy znalazły tu swoje schronienie.

Książęta Godoru od początku uważali się za spadkobierców Kyrii i starali się przywrócić jej świetność. Niestety ich próby skazane były na niepowodzenie. Wyznawali wiarę w bogów kyriańskich, mówili podobnym językiem, tworzyli podobną kulturę. Niestety strzeżone wartości nie przyniosły wiele pożytku. Godorczycy byli raczej wojownikami, niż mędrcami. Mimo to potęga Godoru trwała blisko 4 tysiące lat, a stolica imperium - Erion, znane jako Miasto Miast, stało się największym architektonicznym dziełem ludzkiej cywilizacji.

Płynęły wieki i tradycje kyriańskie powoli pokrywał cień zapomnienia. Mieszkańcy Godoru trwali przy kyriańskich bogach, lecz coraz mniej troszczyli się o zachowywanie tradycji i dawnych form. Namiestnicy stali się książętami, wybudowano Wysoki Dwór, który nieudolnie próbował naśladować enrawelski Pałac Cesarski.

Wielcy Godoru stracili rozmach przywrócenia świetności epoki kyriańskiej, wiatr schyłku ostudził ich zapał. Stworzono Wiszące Ogrody Godoru, by w świętych lasach Ogrodów mogli objawić się na nowo kyriańscy bogowie i obdarzyć swym błogosławieństwem ludność Godoru. Spotkanie pięciu nieśmiertelnych z kyriańskiego panteonu zakończyło się straszliwym konfliktem i walką pomiędzy bóstwami, wraz z losem Wiszących Ogrodów przypieczętowano los Imperium Godoru.

Przy końcu pierwszego tysiąclecia rachuby pyarrońskiej, Imperium rozpadło się na kawałki, a stolica - Erion - zamieniła się w raj poszukiwaczy przygód. Koronowane głowy Erionu do dziś dnia zgodnie z tradycją noszą tytuł Księcia Godoru i za swe ziemie uważają region od Niziny Godoru, aż po Płaskowyż Anurii, krainę wymarłą i pustą.