Ellana

Święta księga ojca Selmo opisuje Elanę jako najstarszą córkę Adrona i Dreiny. Ellana należy do najpopularniejszych bóstw panteonu pyarrońskiego. Jej domeną jest uroda, miłość, rozkosz, młodość, płodność i urodzaj.

Każdego dnia miliony wiernych szepczą, wzdychają, śpiewają hymny dziękczynne i zanoszą błagalne modły do tej bogini. Czy to kochankowie, czy ciężarne matki, czy wreszcie zmęczeni rolnicy powtarzają jak zaklęcie imię bogini, prosząc ją o potrzebne łaski.
By lepiej zrozumieć działania bogini i dzieje jej wiary na Ynevie, musimy posłużyć się tekstem zawartym w świętej księdze.
Opowiada ona historię miłości Dreiny i Adrona Jasnolicego. Oboje bogów na setki lat oddaliło się w najbardziej niedostępne obszary wszechświatów, by móc zachwycać się wzajemnym pięknem i doskonałością. Adron otoczył świetlistą barierą miejsce ich przebywania, by ciemność nie mogła zakłócić ich szczęścia. Oboje powołali wtedy do życia boskie bliźnięta: Ellanę i Dellę.
Kiedy boska czwórka powróciła do swych sfer, inni bogowie prorokowali, iż bliźniaczki staną się nadzieją i radością rodu ludzkiego. W nich, bowiem synowie młodej rasy znajdą pocieszenie, radość i harmonię.
Jednak beztroska i niepohamowana Ellana swym charakterem mocna dała się we znaki innym mieszkańcom wysokich sfer. Odmiennie od swej skromnej siostry, Ellana wzbudzała wiele emocji wśród boskich mieszkańców niebios.
Zdarzyło się, iż Ellana wyzwała samą boginię Arel, mimo, że potężniejsi i starsi bogowie zawsze oddawali Arel należyty szacunek. To wydarzenie podzieliło najwyższych na dwa obozy, i kiedy stało się jasnym, że większość opowiedziała się za Ellaną, rozgniewana Arel chwyciła swój boski łuk i wypuściła sokolą strzałę wprost w pierś młodej bogini. Czy to jednak za sprawą magii Ellany, czy też dzięki innemu z bogów, strzała chybiła wbijając się boleśnie w ramię nieśmiertelnej.
Ranę wyleczył Krad, lecz na nieskazitelnej skórze bogini pozostał wieczny ślad. Na pamiątkę tego wydarzenia, kapłanki Ellany ozdabiają swoje ciało tatuażem symbolizującym kwiat lotosu. Oczywiście kapłani Arel przedstawiają tę historię zupełnie inaczej.

Ellana wspomaga swoich wiernych często po tym, jak bogini wichrów i burz, z którą jest w odwiecznym sporze, niszczy sady i zasiewy. Na znak przymierza z ludem po każdej burzy zesłanej przez Arel, nieśmiertelna ukazuje wiernym swój tęczowy most, po którym przechadza się odpędzając burze.

Świętym symbolem Ellany jest kwiat lotosu. Wiąże się z tym kolejna historia opisana w świętej księdze ojca Selmo. Zdarzył się tak, że podczas spaceru w Niebiańskim Ogrodzie, Ellan ujrzała otwierający się kwiat lotosu. Ta, która uchodziła za najpiękniejszą wśród ludzi i nieśmiertelnych pojęła, że oto jest coś doskonalszego niż jej uroda. Ellana, dzięki targowi, którego dobiła z siostrą (a który Delli odebrał najpierw wyznawców, a potem zmysły) stała się w istocie najpiękniejszym bytem we wszechświecie. Jednak widząc doskonałość lotosu, poczucie winy sprawiło, że bogini ofiarowała przywłaszczoną gładkość i biel skóry Delli właśnie tej roślinie.

Kościół Ellany

Kult boginie przeszedł wiele zmian poprzez tysiąclecia. W początkach popularyzacji wyznania pyarrońskiego, wśród tylu gniewnych i budzących lęk bogów, Ellanę wybrało wielu nowych wyznawców. Wielbiono jej radość życia, czułość i opiekę, urodę i wieczną młodość. Wkrótce zaczęto ją utożsamiać z wiosennym odradzaniem natury. Na początku tylko w hymnach, lecz z wiekami także podczas liturgii.
Obserwujemy ciekaw zjawisko, gdyż to w oczach ludu Ellana była najpierw patronką płodności i urodzaju. Dopiero później kapłani i kapłanki zaakceptowali ten ludowy pogląd i zaczęli nauczać w tym duchu kolejne pokolenia.
Pojawił się, więc inny obraz Elany. Pierwotny, najchętniej podejmowany przez artystów, twórców erotycznych poematów został zastąpiony powoli innym. Zamiast kokieteryjnej, wiecznie niedorosłej piękności, pojawiła się dojrzała, pełna kobiecości bogini matka.

Długo spierano się wśród duchowieństwa, jaka jest prawdziwa istota bogini. W końcu przyjęto dogmat, że niepojęte piękno bogini objawia się dwojako, dziewczęcym urokiem i kobiecą mądrością.
Ten proces został spowodowany asymilacją przedpyarrońskich kultów płodności z nieco bezbarwnym i strywializowanym przez ojca Selmo obrazem nowej bogini. Ellana obdarzyła swych kapłanów darami władania mocą w trzech sferach magii sakralnej: życia, ducha i natury.

Nowicjuszki Ellany uczą się w kilku rozrzuconych po całym kontynencie klasztorach. Miejsca te owiane są mgłą tajemnicy i pilnie strzeżone przez wypróbowanych wojowników. Stanowią, bowiem nie lada pokusę dla handlarzy niewolników, gdyż z całą pewnością są to miejsca gdzie można znaleźć najpiękniejsze kobiety na świecie. Kapłanki przechodzą kilka lat nauk. Poznają wiedze o magii, ziołach i leczeniu. Wiedzę o ludzkiej naturze i ludzkim ciele. Poznają odpowiednie nauki, by kształcić Córki Ellany - młode adeptki, które zwykle wracają do swych rodzinnych stron, by opiekować się kobietami w połogu, odbierać porody i troszczyć się o plony mieszkańców. Córy Lotosu, to trzeci rodzaj służących Ellanie kobiet. Można je spotkać raczej w większych ośrodkach miejskich, w świątyniach Ellany, gdzie pełnią rolę sakralnych prostytutek. W powszechnym mniemaniu, nie ma innych kapłanek Ellany, ani także klasztorów. Samym zainteresowanym nie bardzo zależy na wyjaśnianiu prawdy przeciętnemu zjadaczowi chleba.