Miasto, przynależne formalnie do królestwa Taliary.

Miasto leży na głównym szlaku handlowym wiodącym z Erionu i Ordan, na wschód, wgłąb pustyni Taba el Ibara. Jest to tzw „wielbłądzi szlak”. Miasto jest nazywane często Wrotami Sawanny.
Do El Hamed, najdalej na zachód wysuniętego miasta świata dżadyjskiego, jest około 500 mil drogi. Na zachód do Taliary, stolicy księstwa jest około 300 mil szlaku.
Zaib Hafra położona jest na 3 wzgórzach górujących nad sawanną. Na najwyższym (500mnp) znajduje się starożytna twierdza, obecnie siedziba namiestnika książęcego. Miasto otoczone jest wysokim murem, z glinianych cegieł suszonych na słońcu. Większość budynków ma ten ochrowo-piaskowy kolor, tak charakterystyczny dla regionu.
Klimat Zaib Hafry jest typowy dla sawanny. pierwsze i ostatnie 3 miesiące roku to pora sucha, praktycznie bezdeszczowa, z temperaturą bliską 45 st za dnia i 20-28 st nocą. Środkowe półrocze to pora deszczowa, z temperaturą ponad 32 st w dzień i podobną nocą, z codziennymi opadami deszczu.

Zaib Hafra liczy sobie około 10 tys. stałych mieszkańców. Obecnie to wielokulturowy tygiel. Połowa mieszkańców ma starożytną krew kyrian wymieszaną z wszelkimi możliwymi nacjami. Ze święca mozna szukać białowłosych i fiołkowookich czystej krwi kyrian. Resztę społeczeństwa stanowi ludność dżadyjska i pyarrowie. I tu również w większości to metysi. Zaib Hafra jest bardzo szczególnym miejscem pod tym względem. Można tu spotkać przedstawicieli innych ras. Żyje tu kilka rodów krasnoludzkich, garść półelfich mieszańców. Na Arenie występuje gladiatorzy khalów i orków.

Społeczność miejska żyje przede wszystkim z usług i rzemiosła. Handel skupia się na 2 dużych targowiskach i bazarze. Jedno z targowisk służy do wymiany płodów rolny, drugie to targ zwierzęcy obok którego znajdują się jatki i wyniesione poza mury miasta garbarnie. Rzemiosło skórzane w Zaib Hafrze jest na wysokim poziomie.

Wokół miasta, w promieniu 1-2 dni znajduje się wiele wiosek. Choć wioska to zbyt duże słowo. To farmy, złożone z 3-4 rodów. Część rodów trudni się hodowlą bydła, zwłaszcza mięsnej odmiany wołów, którą wypasają na sawannie w porze suchej i spędzają w porze deszczowej na tucz. Część rodów posiada ogromne farmy palm daktylowych, które są podstawą wyżywienia regionu, obok masłopalm ibarskich, i winnych palm borasus. Te trzy gatunki palm, uprawiane w tym regionie, stanowią główny surowiec. Stąd Zaib Hafra jest miastem samowystarczalnym ekonomicznie i bardzo zasobnym handlowo.

Zaib Hafra jest największym, po stolicy miastem królestwa Taliary. Władzę formalna sprawuje namiestnik królewski, od 3680 r. Karhud Bethesser, wywodzący się z krwi kyriańskiej szlachcic, krewniak panującego Kaladora VI.
Radę miasta tworzą najwyżsi kapłani Krada, Dreiny i Kyela, wraz z mistrzami zakonnymi i głowami cechów miejskich, a także kapłanami Galradży. Radę namiestnikowską (diwan) tworzą: Namiestnik i głowy rodów szlacheckich (nurredini), pełniący funkcje doradcze.
Prawo w Zaib Hafrze różni się od tego w Taliarze. Jest mieszanką kodeksów starokyriańskich, zwyczajów dżadyjskich i mocno okraszone humanizmem pyarrońskim. Najwyższym sędzią jest Namiestnik, aczkolwiek w sprawach ludu rozsądzają wyznaczeni przez niego Sędziowie. Kościół Dreiny, choć mocno znaczący, nie ma prawa mieszać się do decyzji Namiestnika. W Zaib Hafrze kapłani pyarrońscy sprawują rolę bardziej misyjną niż polityczną.
Straż miejska podlega bezpośrednio pod Nurredina, dowodzącego siłami Zaib Hafry. To dochodowe zajęcie, przynoszace poważanie i szacunek. Strażników miejskich jest blisko 600, a na drogach patroluje prawie połowa tej liczby.
Pod względem religijnym Zaib Hafra jest tak samo barwna jak jej kultura. Szlachta pielęgnuje tradycje kyriańskie. W pałacu namiestnika, który liczy sobie ponad 3000 lat, znajdują się starozytne świątynie Tharra, Sogrona, Morgeny, Weili i Igere. Krążą opowiesci, że kult trzech pierwszych bóstw jest aktywny i na zamku goszczą kapłani sprowadzeni z północy, z Toron. Gdyby tak było naprawdę, byłby to policzek i wyzwanie wobec Ordan…
Blisko połowa mieszkańców miasta kultywuje wierzenia pyarrńskie. Na Wzgórzu Świątynnym, stoją wybudowane katedry: Dreiny, Kylea i Krada, wraz z przybudowanymi dormitoriami rycerzy zakonnych. Na stałe przebywa tu grupa 10 kapłanów z rodzinami i dżadyjską służbą, i blisko setka rycerzy zakonnych każdego bóstwa. Przed Latami Trwogi założono tu również Pyarrońskie Ogrody, w których umieszczono kaplice poświęcone Arel, Ellanie, Dartonowi i Gilronowi.
Druga połowa mieszkańców miasta wierna jest bogom pustyni. Na szczycie trzeciego wzgórza stoi wspaniały meczet Dżaha - do którego wznoszą modły idący Ścieżką Bogactwa, a więc kupcy, własciciele karawan i okoliczni farmerzy. Plotka głosi, że w mieście ukryta jest kaplica Illidżera - półboga i świętego ludu dżad, do którego wznoszą modły skrytobójcy i mordercy.

W mieście funkcjonuje wiele cechów rzemieslniczych, od garncarzy, szewców, rymarzy i kaletników, przez stolarzy, snycerzy, krawców i domy kupieckie, domy bankowe, kuźnie i warsztaty płatnerskie. Spragnieni podróżni mogą zakupic wodę dla siebie i swoich zwierząt u obwoźników pod murami miasta. Przy bramach: Ordańskiej (północna), Królewskiej (zachodnia) i Pustynnej(południowa) można trafić na wiele serajów prowadzonych przez dżadyjczyków i gospody w stylu pyarrońskim.
W dolinie między wzgórzami wybudowano Arenę. Walczą na niej niewolnicy - gladiatorzy, najczęściej ze zwierzętami łapanymi na sawannie: lwami, lampartami i nosorożcami. Wykształcił się miejscowy cech łapaczy zwierząt, który ściśle współpracuje ze szkołą Nasrrima abu Abgana, właścicela gladiatorów.
Na wzgórzu zamkowym, przy pałacu namiestnika w wąskich uliczkach spotkać można sklepy złotnicze i jubilerskie. Tam też mają siedziby domy bankowe dżadyjczyków.
Przy Bramie Królewskiej funkcjonuje szpital, prowadzony przez dżadyjskich medyków, z scholą w której wykładają najlepsi praktycy. W mieście jest też pracownia alchemiczna słynnego Ptolemaiosa z Quesserthol.
Jeśli ktoś odważy się znaleźć świątynkę Illidżera, może tam nawiązać kontakt z gildią skrytobójców.

Historia miasta blisko 4 tysiącleci. Przed wiekami był to samodzielny szejkanat, wcielony od 967 r. przed Pyarron, do księstwa Taliary w wyniku działań wojennych. Około 200 lat później,nasiliły się kontakty handlowe pomiędzy Imperium Godoru, a starozytnym królestwem Khiddon. To spowodowało znaczny ruch na ziemiach Taliary i więcej swobody dla namiestnika Zaib Hafry.
668-662 rpP, Wojna Dziesięciu Miast - Zaib Hafra uczestniczy w długoletniej wojnie z pustynnymi plemionami. Uwolniono wschodnie wybrzeża Kie-Lyron. Wojownicy namiestnika Zaib Hafry, walczyli w jednym szeregu z rycerzami Taliary, Khiddonu i zjednoczonymi siłami Imperium Godoru i kyrian z Ordan.
Przez kolejne dwa stulecia, Zaib Hafra była przyczólkiem silnie ufortyfikowanym. Regularne napaści plemion pustynnych i próby ograbienia miasta, tylko wzmacniały obronę i militarne aspekty tego miejsca. Miasto było warownią na jednym z trzech wzgórz. Doskonale zabezpieczoną, posiadającą studnie artezyjską.
215 rpP - wybuchy kilku wulkanów, spustoszyły ziemie północnego sąsiada Taliary - Kotarii. Namiestnik Zaib Hafry musiał udzielić wsparcia księciu w okupacji i wojnie z sąsiadem. Po 4 latach zmagań, zajęto Kotarię. Jednak pokój nie zagościł na długo. Książęta Kotarii poprosili o wsparcie Ordan. Przez blisko 50 lat zmagań Kotaria odzyskała niepodległość, a ziemie Taliary bardzo mocno ucierpiały. To lata ubóstwa i głodu dla Zaib Hafry.
Lata I wieku ery Pyarrony - do Zaib Hafry docierają pyarrońscy kapłani, zaczynają głosić swoją religię. Księstow Taliary odrzuca formalnie młode bóstwa, nadal trwając przy wierzeniach Kyrian, jednakże wśród ludu nowa wiara zyskuje zwolenników.
Wiek X i XI były złotym wiekiem początków handlu. W księstwie zaszły bardzo głębokie zmiany kulturowe. Coraz więcej pokojowych osadników z pustyni przybywa do Zaib Hafry, przywożąc ze sobą kulturę, religie i wierzenia. Następuje asymilacja napływowej ludności dżadyjskiej i potomków kyrian.
XIII w. - fala uchodźców kyriańskich z Ordan zalewa Zaib Hafrę. Po krwawym przejęciu władzy przez Zakon Czarodziejów Ognia, zaczynają się szerzyć czystki i przesladowania starożytnych rodów. Część z nich znajduje schronienie w Taliarze i Zaib Hafrze.
XIV w. - powstaje Czerwony Szlak. Droga handlowa przez sawannę i lasy deszczowe, wiodąca krótszym odcinkiem do Ordan. Inicjatorem jest księstwo Hiebiss, które brutalnie zostało zaatakowane przez Mezrud.
2496 - Księstwo Taliary wycofuje swych posłów z Kotarii. Ordan siłą narzuca Kotarii system władzy. Książeta są odtąd wybierani przez Radę Kapłanów Sogrona. Taliara przyjmuje religię Pyarrońską. W Zaib Hafrze wybudowano świątynię Krada, Dreiny i Kyela. Celowo, gdyż wraz z kapłanami osiedlili się rycerze zakonni z rodzinami. Zmiany kulturowe w Zaib Hafrze powodują coraz silniejsze spyarronizowanie społeczeństwa. Namiestnik miasta otacza się radą, złożoną z najwyższych kapłanów Pyarrońskich kościołów i mistrzów zakonnych. Stare świątynie bóstw Kyrian zostaja zburzone. Lęk przed agresją ordańską jest realny i coraz większy.
2545 - po wydarzeniach u północnego sąsiada, Ordan odstępuje od nacisków politycznych. W księstwie rozpoczyna się silny rozkwit ekonomiczny. Zaib Hafra otwiera wrota dla osadników dżadyjskich, miasto się rozrasta zajmując okoliczne wzgórza.
3200 - Wilcza Wojna - z północy nadciągają armie orków, które pustosza Taliarę. Zaib Hafra jest oblegana, większość wiosek wokół miasta zostaje doszczętnie zniszczona, jednak samo miasto nie ulega. Po tym incydencie dochodzi do przesladowań dżadyjczyków. Wielu opuszcza miasto wracając na pustynię.
3270 - pierwsza krucjata Gorvijczyków wywołuje ponowna migrację dżadyjczyków na ziemie zachodnie. W okolicach Zaib Hafry powstaje mnóstwo osad i wiosek dżadyjskich, to z nich wywodza się współczesne rody hodowców bydła i plantatorów palm. W tym okresie powstaje Szlak Ziela, tajemna, przemytnicza droga handlowa, która z El Sobiry, wiedzie do Khran. W Zaib Hafrze często zaczynają się pojawiać karawany wracające z zachodu. Pierwszy kontakt ludności z orkami Khran i obcymi rasami zamieszkującymi Imperium.
3591 - Z północy przechodzą tysiące emigrantów z Ilanoru. Pod wodzą Zrzędliwego Chei, wojownicy i osadnicy zmierzają na dalekie południe. Namiestnik Zaib Hafry - Lassar Haidan, wysyła swoich zbrojnych by eskortowali północnych. W podzięce, Chei rozkazuje wybudować most na Kie Lyron, na szlaku łączącym Zaib Hafrę ze stolicą.
3676 - Lata Trwogi, armie Khran pustosza Pyarron. Większość rycerzy zakonnych i kapłanów opuszcza Zaib Hafrę. Namiestnik Torgur Haidan przekazuje 5 setek lekkiej jazdy, pod dowództwo mistrza zakonu Kyela z Zaib Hafry.