Wspólnotę tworzą królestwa, księstwa i liczne państwa - miasta z południowych prowincji Ynevu, w wielu dziedzinach związane z Imperium. Religią panującą w nich jest oczywiście pyarroński politeizm. Samo Imperium jest najszczególniejszym tworem w całej historii kontynentu, niemożliwością jest określić zasięg jego granic. Jego królestwa rozciągają się w odległych od siebie częściach południa kontynentu. Rozdziela je często wiele tysięcy mil niezamieszkanych przestrzeni, stepów, lasów, górskich łańcuchów i wód. Często państwo członkowskie to jedynie małe miasteczko i dwie wioski bronione przez nieliczną drużynę miejscowego księcia.
Od początku istnienia wspólnoty pyarrońskiej, środkiem komunikacji były bramy przestrzenne, dzięki którym podróżni w jeden dzień przekraczali niewyobrażalne odległości. Bramy te były najdoskonalszym dziełem magii przestrzeni pyarrońskich czarodziei, a każda brama prowadziła do Pyarronu, wprost na Plac Bram (kiedyś do Starego Pyarron, teraz do Nowego Miasta). Przy każdej bramie czuwali elitarni strażnicy, zawsze mający do pomocy jakiegoś maga, gotowego zamknąć bramy na wypadek niebezpieczeństwa. Bramy w doskonały sposób ułatwiały transport, komunikację, a przede wszystkim handel. I chyba to było najgłówniejszą przyczyną ścisłej współpracy i wzajemnych zależności między państwami Wspólnoty.
Bez cienia przesady możemy powiedzieć, że Związek Sześciu Miast, rozciągający swe ziemie na północno-zachodnim wybrzeżu Morza Galer, jest wielkim portem Imperium. Leżące wiele tysięcy mil na południe Lar-Dor, jest centrum edukacji i miastem wypoczynku, Predoc niewyczerpaną stadniną, Edorl – spichlerzem, a leżące na dalekim wschodzie Viadomo – kolejną, niezdobytą twierdzą.
Sercem i mózgiem wspólnoty państw Imperium jest niewątpliwie miasto Pyarron. Jest centrum wyznaniowym wielu ludów tego świata, siedzibą Białej Loży, ostoją nauki i sztuki. W całej wspólnocie to właśnie Pyarron obdarzony jest największym autorytetem i najwyższymi tytułami, ale pozostałe państwa nie podlegają bezpośrednim rządom olbrzymiego miasta. Mają rożne różne systemy społeczne, własnych władców, poza religią i wspólnymi interesami łączy je niezachwiana wierność Pyarronowi. Władcy wspólnoty jak świętość traktują prośby i rady pyarrońskiego duchowieństwa, co wielokroć wychodzi im na dobre, bo czyż najwięksi politycy i zarządcy nie wywodzą się z kapłańskich kręgów bogini Dreiny?
Wielka rada wspólnoty państw zbiera się rokrocznie, władcy królestw i pomniejszych państw licznie ściągają do Pyarronu wraz ze znaczniejszymi krajanami, by przedyskutować przeszłość i zaplanować przyszłość. Obrady zawsze się odbywają w Pałacu Posłów, zarówno te ważne, jak i te okazyjne z mniej istotnych powodów.
Wspólnota Pyarrońska przez ponad trzy tysiąclecia przyjmowała obecną formę. Jej historia zaczyna się wraz z założeniem Starego Pyarron i towarzyszy dziejom rozprzestrzeniania się nowego kultu. Pierwszy sojusznik Pyarronu, który zapoczątkował ideę wspólnoty, przyłączył się w 506 roku (wg. kalendarza pyarrońskiego), kiedy na południu upadła ostatnia twierdza kyriańskich uciekinierów – Związek Sześciu Miast. Przyjęli oni w owym roku oficjalnie wyznanie pyarrońskie. Wówczas tylko wspólna wiara silnie łączyła oba – uciskane przez Khran – małe państwa. Nowi sprzymierzeńcy doszli w 996 roku. Były to szlachetne rody z Pyarron, przywiązane do feudalnych tradycji, które opuściły miasto nie mogąc się pogodzić ze zbyt liberalnym i demokratycznym rządem kapłanów. Odłączyli się początkowo od Pyarronu i podbiwszy południowe wybrzeże Morza Galer stworzyli dwa bliźniacze księstwa Predoc i Edorl. Ale wkrótce przyłączyli się do państwa – matki. Przełom wieków był okazją do oficjalnego powołania wspólnoty państw. Słynny dokument powstał w 1000 roku w miesiącu Dreiny.
W 1239 roku Pierwszy Najazd nomadów udowodnił bezsilność militarną połączonych państw. Wojowników czterech zjednoczonych plemion udało się powstrzymać dopiero pod murami miast. Ucząc się na błędach Pyarron zadbał o zabezpieczenie i wzmocnienie swych południowych granic. Jako pierwsze powstało Sempyer. W istocie gigantyczna twierdza, w której dom znaleźli gorącokrwiści wojownicy Pyarronu. Zaledwie dwadzieścia lat później przybyło na stepy 15 tysięcy shadońskich najemników, którzy przeszli na pyarrońskie wyznanie i po kolejnych dwudziestu latach stworzyli potężnych rozmiarów miasto – twierdzę: Syburr. Najwięcej przygotowań wymagało wzniesienie trzeciej warowni. Pyarrońscy neofici w ciągu dwustu lat przeciągnęli na swą wiarę nomadzkie plemię Nasti, a w roku 1400 nadali im prawa mieszkańców wspólnoty. Dzięki ich siłom powstała ziemno - kamienna warownia Enysmon, którą co do obola sfinansowało Pyarron. Te trzy fortece graniczne i ulokowane między nimi pomniejsze zamki zyskały miano Południowych Tarcz, a później, kiedy przybyło im ludności, powstały okoliczne osady, wioski, miasteczka; nazwano je Państwami – Tarczami. Po raz pierwszy nazwę Związku Trzech Tarcz wymienia w roku 1693 dokument zwany Świadectwem Braterstwa.
Nieudany Drugi (1810) i Trzeci (1865) Najazd nomadów, udowodnił słuszność podjętych działań i posłużył jako nowe doświadczenie w rozwoju militarnej sztuki wspólnoty: sposób walki nomadów nie zdawał egzaminu przy obleganiu twierdz. Ten fakt spowodował, że przy końcu wieku Zakon Rycerzy Dreiny rozpoczął zamknięcie ostatniej drogi ataku nomadzkich plemion: jedynej przełęczy w górskim paśmie Salumion. Prace budowlane trwały ponad sto lat, ale w roku 2017 powstał niezwyciężona warownia wszechczasów: Viadomo. Od chwili ukończenia zaczęła służyć jako centrum Zakony Dreiny. Pyarron traktuje Viadomo jak odrębne państwo i członka Wspólnoty Pyarrońskiej.
Jako ostatnie do wspólnoty dołączyło Lar-Dor, z uniwersyteckim miastem Syenas, założone w 2647 roku przez Białą Lożę. Do roku 2800 na tyle się rozwinęło, że Kościół Pyarroński przyjął je do wspólnoty jako pełnoprawnego członka. Pyarrońska Wspólnota przez tysiąclecia prowadziła krwawą i wyniszczającą wojnę z Khrańskim Imperium i ciągle broniła się przed napierającymi z południa hordami nomadów. Stosowano polityczne i gospodarcze środki w celu zachowania Paktu Pyarrońskiego, na wsparcie mógł liczyć każdy zagrożony kraj należący do wspólnoty, lub wyznający pyarroński politeizm, bez względu czy na południu, czy na północy kontynentu. Wspólnota utrzymywała doskonałe stosunki z Księstwami Kupieckimi i dżadyjskimi emiratami. Również Sojusz Północny był potężnym sprzymierzeńcem. Z Imperium Shadonu utrzymywano neutralne, choć bratnie stosunki. Podobnież z Doran i krajem Elfów. Gorzej układało się z Ordan, Toronem i Gorvik.
Swój najtragiczniejszy okres przeżyło Pyarron w bliskiej przeszłości w czasie nazywanym Latami Trwogi (3676) i następującym po nim dziesięcioleciu. Pyarron (dziś Stare Pyarron)padło ofiarą praktyk Khrańskich i zostało zniszczone. Mieszkańcy uciekli do Shadonu i innych państw Wspólnoty, a centrum wiary czasowo stało się Viadomo. Dumna szlachta Pyarronu nie pogodziła się z klęską i nie szczędząc pieniędzy, wysiłku i magicznych sił zabrano się do budowy Nowego Miasta, nowego Pyarronu. Od kiedy w 3691 roku na południowym brzegu Morza Galer, w delcie rzeki Dorlan powstały pierwsze budowle Nowego Miasta, odtąd służy ono za centrum całej Wspólnocie Pyarrońskiej.