Religia pyarrońska jest najpopularniejszą, najszerzej rozpowszechnioną, humanistyczną religią na kontynencie ynevskim.

Nie jest więc przypadkiem, że właśnie w pyarrońskim panteonie znajdziemy najwięcej różnic i odmian w oddawaniu czci tym samym bogom. Wyznanie pyarrońskie obejmuje ogromny zakres wpływów w życiu duchowym i świeckim wiernych, stąd też niezliczona liczba obrzędów i prawd wiary.

Jakby wbrew temu, co na pozór moglibyśmy sądzić o pyarrońskim politeizmie, zdolny jest on utrzymać wiernych i wolno, lecz skutecznie poszerzać swe wpływy.

Bogowie pyarrońscy częto zwani są młodymi bogami. Objawili się na przełomie epok godońskiemu bohaterowi o imieniu Selmo, który doznając oświecenia stał się prorokiem nowej wiary i objął jej płomieniem pół świata. O tym, że Selmo cieszył się łaską i wsparciem Najwyższych nie możemy mieć wątpliwości, odszedł z tego świata w wieku 1500 lat. Natomiast historia nowych bogów opowiedziana w tej formie nie jest prawdą. Wielu bogów pyarrońskiego panteonu miało swych wyznawców całe tysiąclecia przed założeniem Pyarronu i nawróceniem ojca Selmo! I co ważniejsze odgrywali oni istotną rolę w historii antycznego Ynevu. Orwella na przykład, by nie wymieniać wielu innych, w dramatyczny sposób przyczyniła się do upadku potężnego imperium Kyrian. Kyel na wiele tysiącleci przed tymi wydarzeniami zmęczony doczesnym światem, pasywnie przyglądał się śmiertelnikom. Nie sposób więc twierdzić, że objawił się jako młode bóstwo godońskiemu rycerzowi.

Zatem Selmo, egzaltowany prorok, nie zbudował Kościoła na młodych i nie znanych bogach, choć i tacy objawili się w panteonie, na przykład Gilron, czy Alborne. Lecz większość z nich swój wpływ na Ynev wywierała już od piątej ery. Po raz pierwszy prawdopodobnie część bóstw pyarrońskich pojawiła się na północy kontynentu i zawładnęła duszami ludów rozgromionych i zasymilowanych przez kyriańskich najeźdźców. Niektórzy z bogów, noszący archaiczne znamiona, jak Uwel i Noir, sięgają swą historią dalej niż tylko do piątej ery i byli prawdopodobnie czczeni przez nieludzkie istoty.

W najnowszej historii pyarrońskiej wiary wydarzeniem kontrowersyjnym, lecz niezmiernie ważnym był synod zwołany w Syburr, w 3699 roku. Podczas synodu kilku z północnych hierarchów Kościoła pyarrońskiego podważyło dogmaty o pochodzeniu panteonu…

Oni właśnie podważyli dogmat, który od wieków był tematem tabu, mówiący o jednoczesnym objawieniu się ojcu Selmo wszystkich bogów z pyarrońskiego panteonu. Według ich opinii nie możemy powątpiewać w pakt jaki zaistniał między Selmo, a pewnymi mocami niebios - nazywając po imieniu - Dreiną i Kradem. Twierdzą, że Selmo mógł zdobyć sobie łaski jednego, najwyżej dwóch bóstw. Fakt, że dziś bogowie pyarrońscy są znani w liczbie o wiele większej niż tylko jedna para nieśmiertelnych, zawdzięczamy wyłącznie boskiej pomocy i nieznużonej działalności Selmo.