Krad

Saun Malor Dei – Scriptee a’Kradae (Świadectwa Krada – wyciąg z teologii Panteony Pyarrońskiego) Niniejsze pismo powstało wg zaleceń Rady Kościoła, z początkiem 3720 roku. Wyciąg został sporządzony na podstawie foliałów z Biblioteki Pyarrońskiej, Żywych Ksiąg i świadectw kapłanów Krada. Zgodnie z regułą, wziąłem udział w obrzędach oczyszczających i tygodniowym poście przygotowując niniejszy pergamin.
Naunua rie cwa tharish Dreinie.

Podsumowując nauki Krada mogę powiedzieć jedno: każda wiedza bazuje na doświadczeniu. Wiedza pochodzi z doświadczania świata którego stworzyli Bogowie. Kto nie widzi, nie słyszy, nie dotyka i nie czuje nic od urodzenia, ten nie stworzy więzi z doczesnym światem. To nazywamy doświadczeniem cielesnym bądź Doświadczeniem Rzeczywistości.
Krad wyznaczył cele człowiekowi, również poprzez uczucia, zamiary i porywy duszy. Lecz jeśli nie można wyobrazić sobie ciekawości, nie można również tęsknić za odległym ideałem. Wiedza wszelkich istot wzrasta od Aktu Stworzenia, strzeże się ją w duszach na nowo odradzających się stworzeń, które z każdym ponownym narodzeniem ją powiększają. Tę wiedzę zwiemy Powszechnym Doświadczeniem. Tę mądrość należy strzec pieczołowicie, żeby nie ucierpiał krąg wcieleń dusz.

Mam świadomość spraw, o których nie mam pojęcia – chęć ich zgłębienia przywiodła mnie na ścieżki Krada, bym przywiódł swą duszę do doskonałości. Są też rzeczy, których badać nie mogę – pokusa ich zgłębienia jest świętokradcza i bezbożna. Chowam ją na dnie serca, a moja wiara pomaga mi w jej zwalczeniu. To nazywam wiedzą o niewiedzy, świętą i świętokradczą niewiedzą, której siła porusza ducha.
To były pierwsze nauki, z jakimi musiał się zmagać mój niedoskonały umysł. Po nich nastąpiły kolejne, dzięki którym zgłębiłem najgłębsze sekrety misteriów. Dlatego zaświadczam, że wszystko co zostawiam na kartach tego pergaminu, z woli Krada było mi dane doświadczyć i poznać, a nietknięte zostało bezbożną wiedzą. Niech to będzie ostateczny dowód, chroniący moje świadectwo przed zarzutem herezji. Saun Malor Dei, Exposito textus

O dacie powstania niewielu Kościołów możemy mówić z taką dokładnością, jak o Kościele Krada. Wiemy, że Święte Miasto (Pyarron) założyli godońscy błędni rycerze. Daleko od swojej ojczyzny, znaleźli się przygnani duchową tradycją, która później weszła w kanony wiary pyarrońskiej: „Wspomóż słabszych i chroń szukających pomocy”.

Rycerskie idee zostały przekute w teologię, której wodzem stał się Pierwszy Prorok, Ojciec Selmo, Czysty Brat. Był prawdziwym mędrcem, godnym tego, by stanąć twarzą w twarz z boskimi istotami i przyjąć od nich zadanie: założenie Kościoła. Swym życiem zaświadczał każdego dnia determinacji tego wyboru, przez trzy tysiąclecia stał na czele Kościoła obdarzony łaską długiego żywota. Gdy zginął męczeńską śmiercią w 3685r w Latach Trwogi, od razu został świętym. Reguła pyarrońska od tego wydarzenia, corocznie nakazuje czcić rocznicę śmierci Proroka. Od siedziby Rady Kościoła zmierzają procesje, aż do Placu Bram gdzie na wysokiej kolumnie stoi rzeźba Ojca Selmo.

Pyarrończycy liczą swój kalendarz od roku, w którym Ojcu Selmo objawili się bogowie, a on sam przyjął nową wiarę. Od tych wydarzeń minęły prawie cztery tysiąclecia. Według legend, sam Krad ofiarował mieszkańcom miasta cudowny chronometr – klepsydrę wielkości człowieka, która precyzyjnie odmierzała godziny, od pierwszej ceremonii na cześć pyarrońskich bóstw. Niestety, Lata Trwogi i zniszczenie Starego Pyarron, pogrzebało pod gruzami miasta tę relikwię. Zakonnicy, którzy pozostali w obrębie ruin po zniszczeniu miasta, wykonali własnoręcznie replikę chronometru.

Historia wiary i Świętego Miasta, od swych początków ściśle łączą się z sobą. Po objawieniu powstały zręby religii. Z tych czasów pochodzą reguły religijne, które dokładnie określają porządek Kościoła, szczegóły obrzędów, imiona bogów, ich strefy wpływów na życie śmiertelników, sposób i formę ofiar składanych bogom, czy też formę świętych symboli.

W roku 1000 bóstwa panteonu bezpośrednio objawiły się mieszkańcom miasta. Wszyscy bogowie zstąpili do świata fizycznego, objawiając swą moc i obdarowali pyarrończyków Niebiańską Światynią, która zawisła ponad miastem. Była to szczególna budowla. Trwała dzięki wszechmocy bogów i czystości wiary śmiertelników. Świątynia lewitowała nad miastem do jego ostatnich dni i nigdy nie rzucała cienia. Astrologowie zapisali w pergaminach, że Świątynia zawsze znajdowała się na wschód od konstelacji Starsa Enigie, której gwiazdy widoczne były na południowym nieboskłonie, aż do pierwszych chwil świtu. Ta konstelacja ma ogromne znaczenie w astrologicznej mistyce Pyarronu. Jej centralna gwiazda całkowicie przygasła w okresie poprzedzającym Lata Trwogi czy też późniejszą Wojnę Objawienia. Niebiańska Świątynia, zwana też Kulistym Sanktuarium, gdyż właśnie taki kształt miała, kryła w sobie relikwię Krada – Złoty Krąg. Relikwia była symbolem doskonałej całości. Ponadto w wielu starożytnych foliałach można wyczytać fragmenty, mówiące o symbolach i znakach pojawiających się na ścianach Sanktuarium. W ten sposób Nieśmiertelni przekazywali wieści i wróżby swoim wiernym. Niestety, tylko wtajemniczeni byli w stanie zrozumieć przekaz. W dzisiejszych czasach, zaledwie garść zakonników Starego Pyarron posiada szczątki tej wiedzy.

W czasie gdy pojawiła się Niebiańska Świątynia, Ojciec Selmo został powołany na stanowisko głowy Kościoła Pyarrońskiego, jednocześnie stał się pierwszym ziemskim obrońcą Światynia Krada na Ynevie. Na przełomie tysiąclecia rozpoczęto budować świątynie, które w efekcie stworzy Dzielnicę Świątynną w Pyarron i zapewniły godne miejsce dla kultu bogów i bogiń panteonu.

W początkach Pyarronu powstał również Zakon Rycerzy Złotego Kręgu. Jego podstawowym zadaniem była obrona kapłanów Krada, gdyż to bóstwo wybrali za swego patrona. Ich symbolem był złocisty krąg na białym tle, mający odzwierciedlać doskonałą jedność mądrości, ciekawości i świętości ludzkich idei. Krad stał się uosobieniem mądrości, od czasów Pradawnego Porozumienia. Wymógł na pozostałych członkach panteonu jego przyjęcie i uświęcenie. Od tamtych czasów, żaden Nieśmiertelny, bezkarnie nie może bezpośrednio interweniować w losy świata.

Pierwotną siedzibą Zakonu było Stare Pyarron, skąd wyjechali do twierdzy w górach Larmaronu. Współcześnie, rola tej twierdzy położonej w Erigow, rośnie coraz bardziej.