Niniejszy rozdział wprowadzi nas w świat polityki Yllinoru. Poznamy szczegóły władzy wewnątrz kraju, instancji politycznych i struktur administracji. Dowiemy się więcej na temat prawa i władzy wykonawczej, a także poznamy tajniki działań polityki zagranicznej.

Trudno jest jednoznacznie określić charakter władzy w Yllinorze. Gdy mamy odpowiedzieć na pytanie, czy jest to władza sakralna, cywilna, czy wojskowa – musimy odpowiedzieć, że każda z nich po części. Chei Shennon, Zrzędliwy Chei, jak poufale mówią o nim Ilorowie, jest charyzmatycznym władcą, prorokiem bogini Kai-Syah i zwierzchnikiem armii. W swym ręku skupia trzy najważniejsze elementy władzy; jego nadludzki umysł ogarnia szeroko nie tylko sprawy wewnątrz kraju, ale zawiłą grę polityczną całego południa kontynentu.

Chei jest władca autorytarnym, wymagającym, często bezwzględnym. Jednak społeczeństwo Ilorów jest mu fanatycznie wierne. Od stu lat mają na swym czele jednostkę wybitną o nadludzkiej zdolności pojmowania i przewidywania. Przewodzi im wybraniec bogini, legendarny bohater, którego mądrość, wiedza i życiowe doświadczenie dorównuje najwybitniejszym magom, prorokom i legendom obu części kontynentu. Chei Shennon stawiany jest w jednym rzędzie z takimi postaciami jak Sonor – głowa Białej Loży Pyarrońskiej, długowieczny mag o niewyobrażalnej wprost mocy; Airun al Marem – buntownik i odszczepieniec pyarrońskiego Kościoła Dartona, wybraniec i prorok boga śmierci; Alyr Arkhon – legendarny nekromanta z północy kontynentu, półczłowiek, syn elfiego księcia z Sirenar; czy Rahim el Hasra – wspaniały emir, strateg i wszechstronnie wykształcony myśliciel współczesnego świata mieszkańców pustyni.

Posiadając tak wielkiego przywódcę Ilorowie byli skazani na sukces podczas krwawej aneksji nowej ojczyzny. Ani Tarranowie, ani nomadzi nie mieli dostatecznej siły oporu, zostali więc podporządkowani lub usunięci ze wszystkich najistotniejszych dziedzin życia państwowego. Tak więc władza w Yllinorze skupia się w jednym ręku wielkiego władcy, dla Ilorów genialnego i boskiego Chei, dla Tarranów brutalnego i krwawego satrapy, a dla nomadów przebiegłego i podstępnego posłańca Argłana (złego ducha).

Struktura władzy, jaką wprowadził Chei podczas stulecia swego panowania jest jasna i dokładnie określona.
Zaczynając od samej podstawy piramidy władzy, możemy powiedzieć, że stanowią ją Thaunowie. Stojący na czele każdego rodu patriarchowie są nie tylko głosem całego społeczeństwa, mają przecież w swych mądrych rękach wiele więcej władzy, niż by się na pozór wydawało. Oni stanowią małżeństwa, oni decydują o przepływie majątku w rodzie, oni kierują karierą najmłodszych członków rodu. Ich władza, podobnie jak władza Zrzędliwego Chei, jest niepodważalna i zakorzeniona głęboko w kulturze. Rady Thaunów zbierające się na okręgowych sejmikach w centrach administracyjnych, są dla władcy ważnym wyznacznikiem pragnień ludu, miernikiem zadowolenia i przyzwolenia społeczeństwa na jego decyzje.

Kolejną instytucją władzy jest urząd Thwurira. Szczegółowo opisaliśmy go przy okazji charakterystyki życia rodzinnego Ilorów. Urzędy i administracja Thwurirów stanowią pośredni zrąb władzy między aparatem królewskim a rodami.

Jak zauważyliśmy w opisie urzędników Thwurira ważną rolę odgrywają kapłani. Przyjrzyjmy się jednak bardziej szczegółowo jakie formalne relacje są między kapłanami, a królewskim urzędnikiem?
Urząd Thwurira skupia w swym ręku cztery dziedziny władzy: administracyjną (posługuje się dość biurokratycznym aparatem urzędników, notariuszy i pisarzy), fiskalną (w jej szeregach są skarbnicy miejscy, komornicy, kapłani Kai-Ahnara, nadzorcy cechowi, poborcy podatków i urzędnik mennicy królewskiej), militarną (podlega mu bezpośrednio kapitan Gwardii Miejskiej i zwierzchnik Strażników Dróg) i sądownicza (jest głową Sądu Thwurira, wspomagany przez sędziów - kapłanów Kruh-Berana, pisarzy i notariuszy, podlega mu też komórka wykonawcza – naczelnik więzienia, strażnicy, mistrz tortur, i cechmistrz katowski).

Widzimy jak bardzo rozbudowana jest struktura organizacyjna władzy na poziomie okręgu miejskiego. Gdy dodamy, że decydujący głos w wyborze Thwurira okręgu należy do władcy (Chei musi ostatecznie zaakceptować propozycje rady Thaunów) to możemy sobie wyobrazić nieograniczoną władzę króla.

Wróćmy do pytania o podległość kapłanów urzędnikowi. Formalnie władza należy do Thwurira, on dyktuje warunki sędziom Kruh-Berana i kapłanom Kai-Ahnara. Nie zapominajmy jednakże, że ważny jest tu czynnik ludzki. W niektórych okręgach osoby duchowne mogą być silnymi i władczymi indywidualnościami, mającymi wielki wpływ na Thwurira. Wtedy realna władza będzie polaryzować właśnie na owe osobistości, na ukrytych lisów, którzy swymi wpływami będą delikatnie sterować życiem całego okręgu. Gra taka zwykle jest ryzykowna i niebezpieczna. Jeśli ogranicza się do potajemnego wzmacniania swojego kościoła (czy to ustawodawczo, czy też fiskalnie) to nie jest jeszcze najgorzej. Jeśli natomiast jakkolwiek (choćby pośrednio, albo w zupełnie niezamierzony sposób) osłabia władcę, jego wpływy i autorytet, wtedy lecą głowy. Chei jest skrupulatny i w stuletniej historii państwa potrafił całkowicie unicestwić kilka rodów, których przedstawiciele byli zamieszani w działania wymierzone przeciw jego osobie.

W ten sposób dochodzimy do szczytu piramidy władzy, czyli do króla i jego rady. Chei bardzo mądrze i rozważnie dobierał sobie współpracowników. Rada królewska jest liczna, lecz skupia w sobie postacie wybitne i wyjątkowe, oddane królowi lub zależne od niego całkowicie. W radzie zasiadają zarówno osoby duchowne, cywilne i wojskowe. Przyjrzyjmy się bliżej jej składowi. Chei stworzył podległe sobie trzy główne ministerstwa: wojny, skarbu i administracji.

Ministerstwo wojny, jak łatwo można się domyślić, zajmuje się sprawami militarnymi kraju. Wielki Marszałek, zwykle doświadczony i leciwy już absolwent Akademii Wojny, odpowiada przed władcą za swoje departamenty.
Najważniejszy jest departament sił zbrojnych, który bezpośrednio dotyczy kwestii obronności kraju, utrzymania stałego poziomu liczebnego wyszkolonych i sprawnych żołnierzy, kontroli nad kosztami utrzymania armii i koordynacji działań zaczepno-obronnych w skali strategicznej.
Departament wywiadu zarządza i koordynuje siatką szpiegów królewskich. W zakres jego kompetencji wchodzą również oddziały specjalne, jak łowcy Anat-Akhan, czy wysoce specjalizowani najemnicy różnego autoramentu. Departament ten dość ściśle współpracuje z wydziałem bezpieczeństwa, który zajmuje się wyłącznie kontrolą ludności tubylczej.
To wydział bezpieczeństwa zbiera informacje o nastrojach w tarrańskich osadach, o organizowaniu się ruchu oporu w górach, o spiskach wśród szczepów nomadów zamieszkujących południe Yllinoru, czy o bandach grasantów, zagrażających publicznemu porządkowi. Wszelkie ekspedycje karne wymierzone w nieilorskie osady, czy organizowanie pogromów ludności tubylczej w ilorskich prowincjach, jest bezsprzecznym dziełem ludzi z wydziału bezpieczeństwa.
Wielkiemu Marszałkowi służy radą Wysoki Kapłan Kai-Syah, będący formalną głową tego kościoła (formalną, gdyż realną jest Chei). Tak więc prawą stronę Stołu Narad, zajmuje Wielki Marszałek, Hetman koronny, Generał Konfidencjonalny, Wielki Profos Królewski i Wysoki Kapłan Kai-Syah.

Wielki Podskarbi również ma ogromnie odpowiedzialne zadanie. Musi dbać nie tylko o majątek osobisty władcy i jego rodu; do jego obowiązków należy kontrola mennicy królewskiej (departament menniczy), kontrola banków i kantorów (departament bankowy), ustawodawstwo i wykonawstwo podatkowe (departament fiskalny), a także kontrola nad stowarzyszeniami cechowymi (departament cechowy). Nie musimy dodawać, że słowo kontrola równoznaczne jest ze skrupulatnym ustaleniem praw fiskalnych i ściąganiem należności do królewskiego skarbca. Doradcą Wielkiego Podskarbiego jest Wysoki Kapłan Kai-Ahnara.
Przy Stole Narad, naprzeciw władcy zasiadają: Wielki Podskarbi, Wielki Menniczy, Podkomorzy Królewski, Sekretarz Skarbu, Wielki Cechmistrz i Wysoki Kapłan Kai-Ahnara.

Głową Ministerstwa Administracji jest Wielki Prefekt, osoba wzbudzająca respekt wśród wszystkich Thwurirów. Jego podwładni w rokrocznych sprawozdaniach oceniają pracę Thwurirów i wydają cenne opinie na temat zaangażowania danego ośrodka w sprawy kraju. Zadnie Prefekta ma wielką wagę dla króla, stąd też obsadza ten urząd nadzwyczaj starannie. Bezpośrednim podkomendnym Prefekta jest Podesta Królewski, będący nie tylko jego prawą ręką, ale głównym recenzentem sprawozdań.
Prefektowi podlega także Instygator Królewski, którego departament ogólnie mówiąc dotyczy więziennictwa i spraw wokół tego krążących. Instygatora wspomaga Asesor Królewski, który jest bezpośrednim mediatorem między administracją władcy a prawodawcami z kościoła Kruh-Berana.

Doradcami Prefekta są Wysoki Kapłan Kruh-Berana (ustawodawstwo prawne) i Najwyższa Kapłanka Dar-Larti (sprawy sanitarne kraju).
Lewą stronę Stołu Narad zajmuje więc Wielki Prefekt, Instygator Królewski, dwóch Podsekretarzy (Podesta i Asesor), i dwoje duchownych.

Znamy skład Rady Królewskiej, teraz słów kilka o polityce zagranicznej Yllinoru. Najważniejszym sąsiadem Yllinoru nie jest ani Syburr, ani Enysmon, z którymi to księstwami Yllinor ma wspólną granicę. Najważniejszym sąsiadem i partnerem jest Pyarron.
Gdy przed stu laty pierwsi Ilorowie pojawili się u stóp przełęczy Chagain, Zrzędliwy Chei miał już pełne poparcie nie tylko hierarchów Kościoła Pyarrońskiego i Białej Loży magów Pyarronu. Zyskał poważne wsparcie w postaci taborów i zaplecza medycznego, które Pyarron mu zagwarantował. Kto wie, czy bez udziału tego południowego mocarstwa Yllinor Ilorów nie byłby dziś tylko księstwem wielkości Mekloru?

Jaki interes widzieli w tym najwyżsi kapłani Pyarronu? Pyarroński moloch od stuleci ścierał się z plemionami nomadów. Przez ponad dwadzieścia wieków trwał nieustający konflikt. Mimo stworzenia satelitarnych państw-tarcz (Syburr, Enysmon i Sempyer), mimo nieustającej pyarronizacji plemion nomadów (Nasti, Lantar), rządzący Pyarronem stale czuli zagrożenie idące od południowych granic. Ustanowienie na dalekim południu nowego sojusznika, silnego, agresywnego, który dysponowałby mocną armią i posiadał głęboko zakorzeniony kult wojskowości, było dla najwyższych kapłanów idealnym panaceum na tę bolączkę.
Lud etnicznie obcy kulturom południa przyniósł z sobą to, o co Pyarronowi od wieków chodziło. Stał się kluczową przeciwwagą dla wojowniczych plemion nomadów. Zrzędliwy Chei potrafił doskonale wykorzystać ten atut, czyniąc sobie z Pyarronu wspaniałego sojusznika. Nigdy jednak nie pozwolił sobie na uległość, czy zbytnią zażyłość. Yllinor nigdy nie był i zamierzał wstąpić do Wspólnoty Pyarrońskiej. Otwarcie Bramy Przestrzennej w Ru-Shennon po blisko 60 latach państwowości yllinorskiej było wielkim sukcesem Chei Shennona.

Lata Trwogi to prawdziwa próba dla sojuszu. Wspólna batalia yllinorskiej armii u boku generała Dariesa, głównodowodzącego pyarrońskich sił, pokazała nie tylko lojalność poddanych króla Chei. Potwierdziła najwyższy kunszt strategiczny i wysoki poziom wyszkolenia ilorskich wojowników.
Yllinor nie ucierpiał nawet w ułamku tak, jak Pyarron. Lata Trwogi straszliwie osłabiły tę ostoję humanizmu na południu kontynentu. W czasach obecnych Chei z niepokojem obserwuje ruchy decentralizujące teokrację Pyarronu i znaczne zubożenie prowincji. Władca intensywniej działa na polu dyplomacji z dźwigającym się z ruin Syburrem i wschodnim sąsiadem Enysmonem, którego nomadzcy mieszkańcy wiele pomogli swego czasu ilorom w kampanii przeciwko Shikanowi w 3685 roku.