Fiirbolain

Miasto jest stolicą okręgu należącego do Prowincji Centralnej. Fiirbolain jest znacznym centrum handlowym. Znajduje się na szlaku ze stolicy na południe królestwa i leży nad rzeką Suese - wodnym szlakiem handlowym. Fiirbolain otaczają ilorskie majątki ziemskie, latyfundia dostarczając aż w nadmiarze płodów rolnych. Pastwiska ze stadami owiec, koni, bydła i łany zboża są charakterystycznym widokiem prowincji Fiirbolain.

Miasto rozkłada się na wielkiej przestrzeni w dolinie rzeki Suese na jej zachodnim brzegu. Najstarsza część miasta, otoczona murami wznosi się na niewielkich pagórkach nieopodal nurtu rzeki. Na przestrzeni kilku dziesięcioleci miasto rozrosło się ogromnie. Dzielnica portowa, między murami starego miasta a portem rzecznym to prawdziwy raj dla kupców. Na osi północ-południe stale powstają nowe, brukowane drogi i ceglane domostwa bogacących się mieszczan.

Stare miasto jest bardzo urokliwe, a wiele budowli z okresu po Rozejmie Andhelianskim to prawdziwe perły architektury. W dzielnicy portowej tak naprawdę nie ma już gruntów pod zabudowę. Kilka mil na południe od miasta powstał Nowy Port na dogodnym odcinku Suese. Póki co jest to osada rozrastająca się wokół Faktorii Handlowej, ale w ciągu dekady może stać się przedmieściami Fiirbolain.

W dzielnicy południowej poza rodzinami ilorskich rzemieślników mieszka wielu potomków nomadów i mieszańców krwi. Północ miasta upodobali sobie Tarrannowie, i mniejszość nieludzi.

Stare miasto - to otoczona murami część Fiirbolain, gdzie ulokowane są kluczowe do funkcjonowania miasta urzędy, świątynie, ratusz i kamienice należące do mieszczan pracujących na rzecz administracji. Wszystkie budynki, łącznie z murami okalającymi wzgórza zbudowane są z granitu. W okresie powstania miasta, prowadzone były intensywne prace wydobywcze w kamieniołomach rozłożonych na południowych zboczach Santriolu Północnego. Granit santriolski daje ciemnoszarą barwę, z lekko zielonym odcieniem - nadaje do Staremu miastu dość specyficzny klimat.

Większość budynków poza murami Starego miasta wzniesiono z cegieł. Łatwa dostępność pokładów gliny w dolinie Suese i obfite liściaste puszcze na podgórzu zapewniają podstawowe surowce cegielniom. A ostatnie nadania królewskie z 3690 roku pozwalające uruchomić sztolnie i kopalnie odkrywkowe węgla na podgórzu Santriolu Północnego prace cegielni uczyniły efektywniejszą.

Ceglane budynki rozsiane wokół Starego miasta zwykle są kilkupiętrowe i należą do bogatszych mieszczan, zwykle ilorskiego pochodzenia. Mieszańcy krwi nomadów zwykli budować niskie, parterowe domostwa, głównie z drewna, gliny, i mieszanki iłu, trocin i wikliny. Sucha trawa zwykle służy za pokrycie dachowe tych charakterystycznych domów.

W dzielnicach północnych zabudowa jest luźniejsza, Tarranowie i półelfy preferują bliskość natury. Domostwa są tutaj rozbudowane, ze względu na wielopokoleniowe rodziny i relacje poliandryczne, które tak trudno zrozumieć Ilorom. Tarranowie zwykli używać drewna i kamienia do budowy swoich siedzib. Kilka elfickich rodzin wzniosło tradycyjne nadrzewne budynki w starym, dębowym gaju w pobliżu traktu do stolicy.

W Firrbolain mieszka 21 tysięcy osób z czego większość stanowi ludność ilorska (blisko 15 tysięcy), ludność wywodząca się z różnych plemion i szczepów nomadów, również tych ze wschodu, a więc z plemienia Lantar (około 4 tysiące), Tarranowie głównie z zachodnich klanów (około 2 tysiące) i drugie tyle mieszańców-półelfów i elfów, osiedleńców z zachodniego wybrzeża.

• Stare Miasto

Tutaj znajdują się najważniejsza dla miasta obiekty: świątynie wszystkich bóstw, ratusz umiejscowiony w starym kasztelu, najwyższej i najstarszej budowli, a także wielu urzędów, koszar Gwardii Miejskiej, budynku Sejmiku Thaunów, więzienia miejskiego i katowni.

Zamek ratuszowy z jednej strony przyciska się do koszar, z drugiej przyklejony jest do sejmiku. Osobną kamienicę zajmuje sztab korpusów zaopatrzenia, administracji i bojowego Gwardii.

Świątynie umieszczono po czterech stronach kasztelu. Największa i najpiękniejszą jest czwórwieżowa świątynie Kruh-Berana. Powiada się że przepychem i ogromem przytłacza tę znajdującą się w stolicy. Pozostałe trzy świątynie zostały zbudowane później, ale z mniejszym rozmachem. Kroniki Fiirbolain mówią, że pierwotnie miejsce to zostało wybrane i poświęcone Bogu-Niedźwiedziowi. Ponoć gdy położono fundamenty świątyni i zaczęto ściągać granit rzecznymi transportami, król Chei podjął decyzję o wstrzymaniu budowy, wzniesieniu zamku i garnizonu, by później ufundować tam całe miasto.

Przy pięcio-wieżowej świątyni Kai-Ahnara wzniesiono dostojną szkołę, do której uczęszcza młódź znacznych rodów ilorskich i co bogatszych mieszczan.

• Elfi Gaj

Na północy miasta, blisko traktu wiodącego do stolicy znajdowała się spora dąbrowa, którą nierozważnie wycięto pozostawiajac dwie setki masywnych drzew, pamiętających czasy sprzed 1500 lat. To właśnie tam ulokowała się elficka społeczność. Kupcy, nauczyciele i dyplomaci z nadmorskiej, elfiej prownicji zamieszkują Elfi Gaj.

Szczególną sława cieszy sie tam gospoda Jorildyna Persalor, wybitnego kuchmistrza pochodzącego z Andhellian. Mimo, ż elfi właściciel każe sobie suto płacić, nie narzeka na brak klienteli. Sama gospoda to kilka połączonych ze sobą domostw, modą elfów osadzonych na grubych konarach dębów.

Większość olbrzymich drzew ma swoich opiekunów i mieszkańców. Fiirbolaińskie elfy są otwarte i bardziej przyjazne niż osobniki żyjące na południowym pograniczu. Mentalność pochodzących z wybrzeża elfów całkowicie się różni od konserwatywnych, niechętnych młodym rasom elfów z Elfendel. To powód dla którego ich obecność w Yllinorze w takiej ilości nie jest już czymś zaskakującym.

• Dzielnica południowa

To centrum rzemiosła i ośrodek intensywnego handlu. Zamieszkuje go ludność ilorska, potomkowie nomadów i wszelkiego autoramentu mieszańcy krwi trzech kultur żyjących obok siebie w Yllinorze. To tu swoje siedziby mają najznaczniejsi płatnerze i zbrojmistrze w Fiirbolain.

W tej dzielnicy mamy cztery pomniejsze ryneczki, na których kwitnie handel. Ta część miast, wolna od ograniczeń murami, najprężniej się rozwija, tworząc coraz to nowe kwartały kamieniczek, czy samotne wille otoczone urokliwymi żywopłotami.