Yllinor

Poniższy tekst, to tłumaczenie zdawkowego fragmentu podręcznika poświęconego krainie Yllinoru. Na podstawie tego i całej mojej wiedzy o świecie Ynevu, napisałem podręcznik dedykowany krainie Yllinoru, w takiej formie, żeby każdy mógł zasmakować pełnej wiedzy o świecie i kulturach tego regionu. Do ściągnięcia z Wieży Snów lub jako czysty tekst z niniejszej Maguswiki.

Yllinor założył w 3592 roku Zrzędliwy Chei, ilanorczyk z północy kontynentu, słynny bohater, kapłan bogini Arel i obecny król Yllinoru (tak, tak, z łaski bogini liczy sobie ponad dwieście lat). Stolicą Yllinoru jest Ru-Shennon. Królestwo dzieli się na cztery, duże prowincje zamieszkiwane przez ilanorskich emigrantów, tarranów, nomadów i elfy. Z powodów graniczenia z ziemiami Khran, ludność Yllinoru przywykła już do ciągłej gotowości do walki, a ziemie królestwa zaludnia blisko 20 milionów mieszkańców. Stąd Yllinor jest znaczną militarną siłą na południu kontynentu. Lata Trwogi, mimo, że Yllinor był sprzymierzony ze Wspólnotą, nie uczyniły królestwu takich szkód jak innym ziemiom pyarrońskim.

Królestwo nie należy do Wspólnoty, jednak cały czas pozostaje z jej członkami w dobrosąsiedzkich stosunkach. A Ru-Shennon łączy z NowymPyarron również brama przestrzenna.

Yllinor jest, jak już pisaliśmy królestwem, którego absolutnym władcą jest Zrzędliwy Chei. Językiem urzędowym jest ilanorski, lecz każdy rozumie tu mowę pyarrońską.

Ilanorscy emigranci to ludzie twardzi i bitni. Z charakteru są nieustępliwi i nie cofają się przed żadnym wyzwaniem, w czym godnie naśladują swego władcę. Powiada się, że Chei celowo założył tu królestwo, jakby na przekór wszystkiemu wybrał miejsce na styku kultury pyarronskiej, khrańskiej, nomadów i elfów. Miejsce w którym przez tysiąclecia toczyły się nieustanne zmagania i przelewała krew. Chei kpi sobie z przepowiedni i złych omenów, nie boi się trzynastu półboskich synów Ranagola, ponoć złożył przysięgę, iż Yllinor opuści jedynie wtedy, gdy wybije ostatnia godzina Ilanoru, jego pierwszej ojczyzny.

Yllinorczycy zawsze noszą ze sobą broń. Jeśli ktoś nie chodzi uzbrojony, nie jeździ konno, nie nosi choćby skórzanej zbroi, nie jest traktowany jak mężczyzna. Miejscowe kobiety wcale nie ustępują mężczyznom w umiejętnościach władania bronią. Nie jeden obcy, który wzgardził yllinorskimi zwyczajami i próbował siłą wymusić względy którejś z miejscowych ślicznotek, spoczywa zakopany pod progiem przydrożnego zajazdu.

Stroje nosi się odpowiednie do klimatu, latem i wiosną płócienne, jesienią wełniane i skórzane, a zima futra. Specjalnością tutejszych kuśnierzy są wilcze futra. Ceny są bardzo zróżnicowane, żywność i przedmioty użytkowe produkowane na miejscu mają znośne ceny, lecz towary zbytkowne potrafią swą ceną przyprawić o ból głowy niejednego bogacza. W Yllinorze można bardzo okazyjnie kupić wyroby elfich rzemieślników i rękodzieło tej pradawnej rasy. W stolicy jest kilka szkół wojskowych i świątynie chyba wszystkich bóstw panteonu pyarrońskiego. Co prawda poza rycerstwem Dreiny i Uwela, nie ma raczej możliwości zdobycia święceń i ostróg, ale za to stan kapłański chętni przyjmuje młode i lotne umysły. Zwłaszcza kościół Arel jest wspierany przez władcę. Niestety życie naukowe w Yllinorze stoi na bardzo niskim poziomie. Piśmiennictwa i historii nauczają jedynie w szkołach kapłańskich, nie ma żadnego naukowego ośrodka rangi uniwersytetu.

Prawo w Yllinorze jest dość surowe, a liczba stróżów prawa zaskakująco wysoka, być może dyktowane jest to krewką natura ilanorczyków i wolnym prawem posiadania broni. W królestwie dominuje kult bogini Arel, lezc nikt nie broni nomadom i tarranom czcić swoich bóstw, podobnie jak nikt nie przeszkadza elfom oddawać cześć ich kalahorom.