Sempyer

Po Pierwszym Najeździe Nomadów w 1250 roku, Pyarron wzniosło na swych południowych rubieżach miasto-twierdzę Sempyer. Ulokowano twierdzę jak najdalej na południu, jeszcze za linią wyznaczaną przez Lar Dor. Nie szczędząc kosztów ściągnięto krasnoludzkich architektów z dalekiego Tarinu, by wykonali budowę. Podstawę dała twierdzy rozłożysta skała, wznosząca się ponad stepem, którą długo musieli formować mistrzowie kamieniarstwa zanim wyrosły na niej grube mury i wysokie baszty. Sempyer, który już z dala wydaje się olbrzymią budowlą, ze swymi podziemnymi korytarzami i salami jest pięciokrotnie większy niż na pozór widać na zewnątrz. Od samych początków Sempyer spełniał dwie funkcje, na kilka sposobów służąc bezpieczeństwu Pyarronu. Twierdza zagradzała drogę hordom nomadów zmierzających na północ, a poza tym dawała możliwość gorącokrwistej szlachcie pyarrońskiej zaspokoić swe bojowe potrzeby.

Pod Sempyer doszło do najbardziej krwawych, lecz z historycznego punktu widzenia nieistotnych bitew. Plemiona nomadów nie mogły znieść istnienia niezdobytej twierdzy, której nie można było złupić i spalić. A rozwścieczona szlachta Sempyer nie znała litości. Pod wieloma względami był to mroczny okres. Do dziś dnia kapłani pyarrońscy z rumieńcem zawstydzenia wspominają pierwsze stulecia istnienia twierdzy. Od XV stulecia powoli stygły mordercze instynkty. W Sempyer wyrosło nowe pokolenie, które tę w połowie ukrytą pod ziemią twierdzę uważało za swą prawdziwą i jedyną ojczyznę. Na próżno otwarta była Brama Przestrzenna między Sempyer a Pyarron. Wojowniczy młodzieńcy obco czuli się w dużym mieście, nie tęsknili za dziwnymi spojrzeniami pyarrończyków, za ich wymyślnymi obyczajami i niezrozumiałą etykietą. A już na pierwszy rzut oka różnili się swym zbrojnym strojem od lekko odzianych mieszczan wielkiego Pyarronu.

Sempyer pozostał tym, czym było mu przeznaczone – graniczną twierdzą Pyarronu. Nigdy nie zdradził stolicy Wspólnoty, nigdy nie zwrócił się przeciwko niej, lecz już nie czuł się dzieckiem Pyarronu. Samodzielność Sempyer uzyskał w 1500 roku, a w 1693 wraz z Syburrem i Enysmonem przyjęto go do Wspólnoty Pyarrońskiej.

Mieszkańcy twierdzy wymieszali się z lokalnymi plemionami nomadów, z żyjącymi w sąsiednim Syburr shadończykami. W okolicach twierdzy powstawały osady, wioski i małe miasteczka. Na ziemiach chronionych przez twierdzę rozpoczęło się zwykłe, osadnicze życie. W miasteczkach kwitło rzemiosło i handel, w ich okolicach uprawa roli i hodowla bydła i kóz. Daniny wędrowały do Sempyer i zawsze wystarczały na utrzymanie dobrze zbrojnej armii. Od początków drugiego tysiąclecia nieporozumieniem byłoby nazywać Sempyer państwem miastem. Było to już pełnoprawne księstwo.

W roku 3676 Lata Trwogi, a szczególnie poprzedzające ten czas najazdy nomadów dały się silnie we znaki. Wioski i miasta spłonęły, ludność była wycinana w pień. Poza kilkoma silniejszymi zamkami tylko Sempyer pozostał nietknięty. Mieszkańcy twierdzy nie rozpaczali – walczyli z uporem. Przecież od początków swego istnienia nie robili nic innego. Szeregi obrońców zasiliło rycerstwo z Predoc i Erigow, zastępy kuszników z Edorl i najemnych wojowników z Erenu. Po Latach Trwogi, kiedy Khran – zgodnie z oczekiwaniami – pozostawił na pastwę losu swych sojuszników, przyszły kiepskie czasu dla nomadów. Jeszcze w 3685 roku, jako ostatni akt wysiłku nomadzi zajęli twierdzę, lecz utrzymać już jej nie byli w stanie. Tego samego roku, po kilku miesiącach pewien szlachetny sempyerczyk, Nogren Praedarmon wraz ze swą dzielną drużyną odbił twierdzę. Mimo, że ślad po nim zaginął książę Sempyeru nadał mu tytuł hrabiowski i honorową godność kasztelana.

Sempyer jest księstwem. Władzę sprawuje pan wywodzący się z książęcego rodu, a radą wspiera go wybieralny kasztelan twierdzy. Oficjalnym językiem jest pyarroński, choć pośród murów twierdzy rozumieją zarówno erv, shadoński jak i mowę nomadów.

Mieszkańcy zgodnie nazywają się pyarrończykami lecz w istocie rasowo są mieszanką krwi pyarrońskiej, shadońskiej i nomadzkiej. Uczeni zwykli nazywać ich Pierami. Pierowie zwykle noszą proste, wygodne ubrania, które można szybko zdjąć i równie szybko założyć. Z reguły na wierzchnie ubranie, bez problemu można nałożyć koszulę kolczą, czy blachy napierśnika. Najpopularniejszym kolorem jest czerń, co wzbudza niechęć i podejrzenia w innych mieszkańcach wspólnoty. Miecz – lub przynajmniej niezwykle długi sztylet – należy do broni otwarcie i tradycyjnie noszonej przez wszystkich mieszkańców.

Kobiety noszą głęboko wydekoltowane wierzchnie okrycia i krótkie gorsety podnoszące w górę piersi. Nie noszą spódnic, albo bardzo rzadko to robią. Tradycyjnie zakładają obcisłe, wełniane spodnie, a w chłodniejsze dni narzucają królicze futra.

Podstawowe produkty żywnościowe są tutaj tanie, lecz przedmioty luksusowe mają niebotyczne ceny i zwykle nikomu nie są potrzebne. Broń i uzbrojenie, a także wszelkie oporządzenie wojenne ma tutaj ogromny popyt. Niezliczone rzesza handlarzy zarobiła tu majątek.

W Sempyer najczęściej młodzi ludzie mogą szkolić się w profesji rycerskiej i żołnierskiej, choć od czasu do czasu miejscowi złodzieje szukają zręcznych uczniów do swych klanów.

Bezpieczeństwo publiczne w twierdzy uchodzi za dobre, prawa są surowe i mnóstwo żołnierzy kręci się zawsze w pobliżu. Natomiast podziemne labirynty są idealnym miejscem działalności złodziejskich klanów.

Na ziemiach otaczających Sempyer podróżny zawsze musi się liczyć z możliwością napaści przez podjazd nomadów, albo licznie w tamtych stronach grasujące bandy zbójców. W księstwie dominuje pyarroński selmowityzm. Ze szczególną uwagą czci się Arel, Dartona i Kyela, a w ostatnich latach także Uwela.