Kyel

W latach poprzedzających upadek Pyarronu, nawet niektórzy kapłani Kyela zarzucali Ordaricowi Lykargonowi – głowie Kościoła Kyela, że swymi mrocznymi proroctwami, odstręcza wiernych od Kościoła. Szeptano w kuluarach, a wkrótce zaczęto o tym mówić nawet głośniej, że sędziwy Ordaric powinien złożyć urząd Najwyższego Sędziego Kościoła Pyarrońskiego (tę funkcję pełnił od wieków najwyższy kapłan Kyela). Ojciec Ordaric w jednym ze swych przemówień przestrzegał: „Na darmo spiskujecie przeciw mnie. Na was spoglądał mój patron piękniejszą twarzą, nauczyliście się przeto jeno korzystać z radości żywota. Na mnie spogląda jego druga twarz, która czyni serce zgorzkniałym, lecz otwiera umysł i niebywale go wyostrza. Zaprawdę mówię wam, kiedy nadejdzie trwoga, o której mówi do mnie straszliwe oblicze Kyela, wy wszyscy, jak tu stoicie, z krzykiem rozpaczy umykać będziecie na wszystkie strony świata, przed ciemnością która nadejdzie i pochłonie Pyarron. Ja zaś…ja zaś tu zostanę, by stawić jej czoła.
Sirthan Harabullas: Księga Dwóch Oblicz – fragment

Kyel o dwóch obliczach, jest bóstwem kreacji i niszczenia, jest bóstwem ponurym i pełnym dostojeństwa w Pyarrońskim Panteonie. Wczesny dogmat, mówiący o tym, że Kyel był stwórcą świata, Kościół w późniejszym okresie odwołał. Otoczna kryształowymi sferami planeta istniała dużo wcześniej, nim Kyel objawił swą moc istotom Ynevu. Podtrzymano natomiast pogląd, że główną troską bóstwa jest doglądanie dzieła stworzenia, jakie zostało dokonane na początku świata. Kyel jest stróżem równowagi, dlatego też raz spogląda na świat uśmiechniętym obliczem, kiedy indziej znowu oszpeconą, oślepłą twarzą.
Wedle selmowickich mitów, Kyel miał boską małżonkę, którą kiedyś przyłapał na kłamstwie. Rozwścieczony pozbawił ją życia, po czym ogarnięty żalem i rozpaczą cisnął narzędzie zbrodni – wielką buławę, na Ynev. Do dziś dnia, resztki boskiego oręża strzeżone są w świątynnych ruinach Starego Pyarron.
Mity pyarrońskie podają, że Kyel jest ojcem trójki bogów: Gilrona, Krada i Uwela. Co do ostatniego z bogów teologowie współcześni mają ogromne wątpliwości, zwłaszcza przedstawiciele północnego Kościoła, gdyż ich zdaniem Uwel jest starożytnym bóstwem, przyłączonym później prze ojca Selmo do boskiej rodziny.
Inne domeny Kyela do sprawiedliwość, praworządność i ład. Bóg wymaga od swych wiernych życia moralnego, respektu dla praw i poszanowania ładu. Skalanie ust kłamstwem jest jednym z najcięższych grzechów. Winowajca może zyskać przebaczenie, lecz samo żałowanie postępku w oczach Kyela nie łagodzi przewiny. Grzesznik musi naprawić wszystkie szkody, które uczynił swym kłamstwem, jedyni wtedy może zyskać przebaczenie w oczach boga.

Wyznawcy Kyela modlą się do niego raz dziennie, a przynajmniej raz w tygodniu składają mu ofiarę (kapłani codziennie). Tradycyjną ofiarą składaną Kyelowi jest zmieszane mleko z czerwonym winem, które wylewa się na ziemię (ołtarz).

Kyel nie należy do bóstw popularnych wśród pyarrończyków. Teologowie tłumaczą to faktem, że wieki przed objawieniem się ojcu Selmo i założeniem Pyarronu, stoczył wyczerpujący bój z Orwellą, po czym świadomie zrezygnował z pozycji najwyższego boga i usunął się dając szansę innym bóstwom.. Stąd też pyarrończycy nigdy do końca nie poznali Kyela. Stał się dla nich mglistym bytem, który od czasu do czasu, rzuca chłodny cień na inne bóstwa panteonu.

Walka jaką Kyel toczył z Orwellą jest do dziś jest tematem rozważań teologicznych. Niektórzy z nich są zdanie, że to Kyel powołał do życia Panią Ciemnością, jako ucieleśnienie części swej istoty – aspektu niszczenia. Teologowie są zdania, że Kyel chciał ucieleśnić w boskiej formie oba swe aspekty: niszczenie i tworzenie, by doskonale sprawować władzę nad równowagą. Lecz w jakiś nadnaturalny sposób dzieło to wymknęło mu się spod kontroli i przekształciło w samodzielny, boski byt. Wpływ Kyela na Ynev był wówczas znikomy, poświęcił więc wszystkie swe moce, by okiełznać uwolnione zło i wypędzić Orwellę w takie miejsca zaświatów, skąd jej wpływ na świat materialny byłby znikomy. Całą swą władzę Kyel przelał na syna – Krada, który to ustanowił Pradawne Porozumienie. Kyel zaś resztę swych mocy poświęcił na to, by związać bogów przysięgą do przestrzegania Przymierza.

Umiłowanie sprawiedliwości przez Kyela jest wręcz przysłowiowe. Kapłani –sędziowie nie mają respektu przed nikim, równo traktują każdego, kto stoi przed obliczem Kyela. W bliskich kontaktach Kościół Kyela jest z kościołem Dreiny i Krada, a sami kapłani przyjaźnie też traktują głosicieli Dartona i Uwela.

Kościół Kyela

Kapłani Kyela żyją w klasztorach-twierdzach, tam również przebywają nowicjusze, póki nie staną się godni święceń kapłańskich. Silna hierarchia dzieli Kościół Kyela. Na samym dole drabiny znajdują się nowicjusze, pełniący funkcje służebne, wykonują większość prac związanych z utrzymaniem ośrodka. Nad nimi są wyświęceni kapłani, spośród których rekrutują się stojący wyżej Nauczyciele. Oni kształcą nowicjuszy, są to zwykle starsi, doświadczenie kapłani, którzy służą bogu ponad 15-20 lat. Najznakomitsi Nauczyciele skupiają się w radzie Mistrzów, którzy niewiele czasu poświęcają na nauczanie, skupiając się na sprawach związanych z administracją ośrodka i doradzaniem Ojcu w sprawach Kościoła. On stoi na czele klasztoru. Wszystkie klasztory bezpośrednio podlegają Najwyższemu kapłanowi, który ma swą siedzibę w Pyarron, w centralnym klasztorze, którego jest jednocześnie Ojcem. Oczywiście najczęściej tytularnym, gdyż szereg obowiązków związanych z pełnieniem funkcji głowy kościoła nie daje czasu na administrowanie klasztorem, stąd też faktyczną władzę nad klasztorem sprawuje zastępca.

W większych miastach, wznosi się katedry ku czci Kyela, bramę wejściową ozdabiając świętym symbolem boga: bliźniaczymi kręgami. Katedra zawsze zwieńczona jest dwiema ogromnymi wieżami, po obu stronach bryły budowli. W świątyni odbywają się ceremonie związane z narodzinami i śmiercią. Przez bramę w lewej wieży wchodzą wierni z nowonarodzonymi dziećmi, by je ofiarować łasce Kyela. Przez bramę w prawej wieży, przy wtórze dzwonów, wnoszone są ciała zmarłych, by przygotować ich godnie na spotkanie z Dartonem. Rzadko się zdarza, by w kościele udzielano ślubów, wtedy jednak uczestników ceremonii wprowadza się przez środkową bramę (znacznie mniejszą niż dwie boczne).

Pierwszy miesiąc roku – Miesiąc Kyela – poświęcony jest właśnie temu bogu. Przez kolejne tygodnie odbywa się szereg ceremonii. W pierwszym tygodniu miesiąca – Tygodniu Zamiarów – wierni odmawiają modlitwę dziękczynną w intencji dobrodziejstw nadchodzącego roku, zjednania sprzyjającego losu i za duszę tych bohaterów, którzy oddali swe życie jako narzędzie zamiarów Kyela. W drugim tygodniu – Tygodniu Woli – przyprowadzają przed oblicze Kyela swych nowonarodzonych i żegnają swoich zmarłych W trzecim tygodniu – Tygodniu Gniewu – trwają modlitwy w intencji boskiej sprawiedliwości, prosi się boga, by natchnął umysł tych, którzy wyrządzili nam krzywdy w zeszłym roku, prosi się też by wygubił wszystkich naszych wrogów. Ostatni tydzień miesiąca – Tydzień Sądu – upływa na umartwianiu ciała. Przez cały tydzień obowiązuje ścisły post (tylko jeden posiłek), zakaz spożywania alkoholi i mięsa, a także wstrzemięźliwość seksualna. Ostatniego dnia miesiąca kończy się post, i następuje dzień świąteczny podczas którego ofiarowuje się swych ukochanych, swój dom rodzinny i cały świat opatrzności Kyela.

Wpływ Kościoła Kyela w dobie rozkwitu Pyarronu był o wiele większy niż w czasach obecnych, po Latach Trwogi, lecz nawet wtedy popularność kościoła i liczba wiernych nie mogła konkurować z innymi, bardziej czczonymi bóstwami. W latach obecnych tylko na ziemiach Pyarronu istnieje Kościół Kyela, w innych państwach Wspólnoty jest on praktycznie wymarły. Lata Trwogi wyrządziły Kościołowi Kyela ogromne straty – ponad trzy czwarte kapłanów straciło swe życie, w tym głowa Kościoła – Ordaric Lykargon, a wszystkie kościoły zostały zrównane z ziemią. Wielu spośród ocalałych kapłanów nie mogąc pogodzić się z wyrokami Kyela, urządzało samobójcze wyprawy przeciwko khrańskim oddziałom.
W okresie poprzedzającym Lata Trwogi, kapłani Kyela ściśle współpracowali ze Związkiem Inkwizytorów, który można powiedzieć, że obecnie zawdzięcza upadkowi Pyarronu swe odnowienie i prawdziwy rozkwit. Podobnie jak przed laty, tak i teraz Kościół Kyela stanowi silną podporę Związku Inkwizytorów.

Prawdą jest, że kapłani Kyela nie interesują się naukami, lecz wśród członków i przywódców Zakonu Prawdy można spotkać także ich. Zakon Prawdy zaś zrzesza w swych szeregach osoby o wielkiej wiedzy i mądrości, dążące do poznania Prawdy Ostatecznej.

Wśród kapłanów Kyela, jeszcze w czasach przed zniszczeniem Pyarronu, istniała grupa związana z jednym tylko aspektem bóstwa – niszczeniem. Gdziekolwiek wędrowali po świecie, przepowiadali upadek i zniszczenie. Głosili prawdę, że Kyel odwrócił swą uśmiechniętą twarz od Ynevu i zaczął spoglądać nań oszpeconym obliczem. Po Latach Trwogi, owa grupa zyskała więcej sympatyków, lecz trudno powiedzieć, by cieszyła się większą popularnością. Od początku swej działalności zostali wykluczeniu z Kościoła Pyarrońskiego i uznani heretykami. Z powodu małej szkodliwości i znikomego wpływu, Kościół i Związek Inkwizytorów nie prześladuje tej grupy.

Przyszłość rozstrzygnie co stanie się z wiarą w Kyela, której przeszłość jest pełna chwały i świetności. Jak do tej pory, Kościół Kyela popada w coraz większe zapomnienie i przestaje się liczyć wśród Pyarończyków.

Kapłani Kyela

Otacza ich nimb zabobonnego szacunku, zwykle poważni, małomówni, nigdy nie otwierają ust bez potrzeby. Od zarania dziejów Pyarronu w ich rękach była najwyższa władza sędziowska. Nie bez powodu zasłużyli na tę godność. Służba prawdzie i sprawiedliwości, zachowanie równowagi było głównym aspektem ich patrona. Ich osądy często budziły wielkie kontrowersje, zwłaszcza wśród kapłanów innych członków boskiego panteonu. Powiada się, że bardziej leży im na sercu prawda i sprawiedliwość, niż ziemskie interesy Kyela. Przed czasami pyarrońskimi, powiada się, że Kyel karał śmiercią tych swoich kapłanów, którzy świadomie skalali swe usta kłamstwem, zabijając ich uderzeniem błyskawicy. Dziś, zaś zadowala się odebraniem na zawsze mocy czynienia cudów.
Krzewienie prawdy i sprawiedliwości przez kapłanów Kyela wcale jednak nie szło w parze ze zdobyciem popularności. Ludziom bardziej przypadła sprawiedliwość Dreiny, patronki władzy i praw stanowionych, gdy zaś kapłani Kyela strzegli praw boskich i sprawiedliwości boskiej, nie znającej żadnych okoliczności łagodzących.
Kapłani Kyela nie bardzo interesowali się nauką i sztuką. Nie czytywali ksiąg, jedynie (i to z rzadka) kodeksy prawne. Kościół nie wymagał od nich znajomości litery prawa stanowionego, byli zdania, że prawa stanowione ręką człowieka nigdy nie będą sprawiedliwe i pozbawione stronniczości. Sędzia mógł tylko wtedy wydać sprawiedliwy wyrok, jeśli osądzał wedle wiecznych i surowych zasad moralnych, jakie Kyel zaszczepił mu w duszy, jakie były zgodne z boskim prawem. Często oddawali się głębokiej medytacji nad sprawami świata i ludzkiego żywota, oddając część drugiemu aspektowi Kyela – Twórcy. Uchodzą za wielkich mędrców i w ostatnich stuleciach, sformułowali wiele głębokich, filozoficznych myśli, bez odwoływania się do ksiąg i ich mądrości.
Trzecim aspektem Kyela jest Niszczenie i kapłani wcale nie zaniedbują tej sfery bóstwa. Wybrańcy, całym swym ciałem odczuwają, kiedy ma nadejść czas Szpetnego Oblicza, jak to było w przypadku zbliżania się Lat Trwogi. Inni nie dysponują taką zdolnością, lecz cały czas pozostają w gotowości, aby w chwili potrzeby spełnić swą powinność, choćby za cenę życia. Jako, że Kościół Kyela nie ma swych rycerzy, kapłani czują świętym obowiązkiem uczyć się skutecznej walki. Są dobrze wyszkoleni, wytrzymali i pełni zaciętości, w walce nawet zaprawieni weterani z trudem dotrzymują im pola.
Sługami Kyela są wyłącznie mężczyźni. Ubierają się zawsze w czarne, pozbawione ozdób szaty. W czasach pokoju żyją w swych klasztorach-twierdzach. Cały dzień ściśle jest podporządkowany surowym regułom, niechętnie więc widzą obcych w swych murach, którzy zwykle zakłócają porządek dnia. Klasztory położone są zwykle w niegościnnej okolicy, kapłani opuszczają je jedynie wtedy, gdy muszą pełnić w najbliższym mieście funkcję sędziowską. Przeciętni śmiertelnicy mają nikłe wyobrażenie o mocach kapłana Kyela i jego bojowej wartości. Choć są tęgimi wojownikami –jeśli tylko mogą, unikają przemocy – są przekonani, że tylko wtedy może dojść do aktów przemocy, jeśli Kyel spogląda na świat Szpetnym Obliczem. Z tego też względu w czas pokoju nigdy nie chodzą w zbrojach, choć wiara im tego nie zabrania. Po prostu uważają to za niepotrzebne. Jeśli zaś ktokolwiek ujrzy kapłana Kyela w zbroi, jest to niechybny znak, że gdzieś w świecie wydarzy się wkrótce wielkie nieszczęście.
Sędziowskiego obowiązku kapłani Kyela nie traktują jako ciężar. Jest to ich święty przywilej, dany przez Kyela. Kiedy nowicjusz staje się kapłanem, często Kościół wysyła go w świat, by zebrał stosowne doświadczenie i wrócił do klasztoru. Ten okres młodzi kapłani starają się jak najpełniej wykorzystać, by być potem sprawiedliwymi sędziami.
Jak pisaliśmy, kapłani Kyela żyją wedle surowej reguły. Niewybaczalnym grzechem jest kłamstwo i spożywanie alkoholu. Obowiązuje ich ścisły celibat. Każdy występek przeciwko tym zasadom, pozbawia kapłana darów boskich. Okres pokuty może trwać 5-10 lat, zanim bóstwo przychylniej spojrzy na zbłąkanego kapłana. Od kłamstwa kapłan może zyskać jedynie wtedy przebaczenie, jeśli uczynił to nieświadomie (został oszukany, albo zmuszony magią). Świadomego kłamstwa bóstwo nie wybacza nigdy. Podobnie jak kapłani Dreiny, kapłani Kyela są całkowicie i bezgranicznie posłuszny swoim zwierzchnikom, szczególnie w okresie Szpetnego Oblicza. Co ciekawe bóstwo nie karze nieposłuszeństwa wobec przełożonych, natomiast sam Kościół jest w tym względzie nieugięty i bardzo surowy.
Kościół pozwala kapłanom używać jedynego rodzaju broni – wielkich buław. W czasie pokoju broń ta jest symbolem władzy sędziowskiej. Każdy kapłan ma swą świętą zbroję, którą przywdziewa wyłącznie w czasie Szpetnego Oblicza, wdziewając ją na siebie, daje znak bogu, że jest gotów na śmierć. Pancerze jest ciężką zbroją płytową, wykonaną z szmelcowanej na czarno blachy. Głowę chroni przyłbica, której zasłona wykonana jest na podobieństwo Szpetnego Oblicza Kyela, budzącego strach i niepewność wśród wrogów. Pełni też rolę świętego symbolu, jednak wyłącznie w czasie wojny. W czasie pokoju, zamiast symbolu dwóch twarzy, kapłani noszą naszyjnik z bliźniaczymi kręgami – kolejnym symbolem Kyela.
Kyel włada nad dziedzinami Porządku i Ducha, jego aspekty zaś to: Kreacja, Niszczenie, Władza i Los.
Nowicjusze Kyela zanim wstąpią w szeregi kapłanów, przez okres minimum 5 lat uczą się podstawowych umiejętności: czytania i pisanie w języku pyarrońskim, poznania kanonów wiary, ogólnej wiedzy o ziołach i medycynie, o ciele ludzkim i podstaw stylu walki buławą i tarczą. Wybrani poznają też inne języki, uczą się też podstaw geografii i kartografi – by sprostać późniejszej podróży.
Po wyświęceniu, zaczynają dogłębniej poznawać ludzką naturę i wiedzę o Darach Boskich. Wyruszają po zyskanie obycia i doświadczenia w świece, podnosząc swe umiejętności i nabywając nowe. Po powrocie poznają sztuki psioniczne i arkana walki, następnie zależnie od uznania, poznają podstawy prawodawstwa i mogą zostać nauczycielami. Im są starsi, tym więcej wiedzy zyskują w kanonie wiary i Darach Boskich. Najlepsi Nauczyciel awansują na Mistrzów, poznając zasady zarządzania i obracania majątkiem. Najbieglejsi z nich oddają się polityce i dyplomacji.
Wybranych kapłanów bóg obdarza łaską rozpoznania kłamstwa. W chwili, kiedy słyszą czyjąś rozmowę, w której pada kłamliwe stwierdzenie, przenikająca ich moc Kyela, daje im odczuć ten fakt.
W chwili wyświęcenia, każdy kapłan ma przygotowywaną świętą zbroję na swój rozmiar. Jest ona przechowywana w specjalnie uświęconej komnacie i wydawana kapłanowi jedynie wtedy, gdy kapłani odczuwają zbliżanie się czasu Szpetnej Twarzy. Dzięki jej świętości, kapłan nie odczuwa prawie jej wielkiego ciężaru. Z reguły takie odczucia towarzyszą tragicznym wydarzeniom na świecie (Lata Trwogi, Wojna Objawienia).