Jak nazwa wskazuje, umiejętności poniżej opisane należą do najtrudniej dostępnych zwykłym śmiertelnikom. By je poznać trzeba przede wszystkim dysponować wrodzonymi predyspozycjami, wyróżniać się spośród przeciętności i mieć niebywałe szczęście – zostać zauważonym przez odpowiednią osobę, lub być takiej oso-bie przedstawionym. Do wiedzy tajemnej zaliczamy umiejętności magiczne i psioniczne.

Umiejętności psioniczne w świecie Ynevu zostały rozwinięte praktycznie przez rasę ludzką. Z innych ras zamieszkujących kontynent tylko dżennowie zamieszkujący pustynię Taba el Ibara potrafili opanować sztuki umysłu. Jak niżej zauważycie, nauki psioniczne ewoluowały w trzech, odrębnych kierunkach.

Magia w świecie Ynevu jest bardzo potężna, po części przez hermetyczność tych nauk, po części przez fakt, że wśród ludzi niewielu jest zdolnych pojąć magię i nagiąć jej moc do własnej woli.

Najwyższy kunszt magiczny stanowi wiedza tajemna, zwana przez wtajemniczonych magią mozaik. Twoja postać może ją poznać wyłącznie w dwóch ośrodkach na kontynencie: na północy to Doran – państwo-miasto rządzone przez magów, szczycące się swym uniwersytetem magicznym i Wieżami Nekromancji. Na południu kontynentu jedyna szkoła magii znajduje się w Lar Dor, gdzie wykładają pyarrońscy magowie Białej Loży.

Mianem magii wulgarnej określa się wszystkie odmiany magii, bazujące na doświadczeniach i przekazach ustnych, nie zgłębiające samej istoty magii. Innymi słowy magia wulgarna bazuje na zaklęciach przekazywa-nych z mistrza na ucznia. Tylko najwięksi czarnoksiężnicy torońscy, spadkobiercy kyriańskich Anyrów, są zdolni tworzyć nowe formuły magiczne. Reszta posługuje się gotowymi zaklęciami, głosem i gestami, które formują magiczną energię, by wywrzeć pożądany efekt. Stąd też osoby posługujące się magią wulgarną, by rzucić zaklęcie muszą wykonać szereg gestów i wypowiedzieć formułę czaru.

Do magii wulgarnej zaliczamy cztery jej odmiany:

• magię czarownic – stosowaną od wieków przez kobiety, dominującą w sferze uczuć i emocji,

• magię czarnoksięską – skupioną na rzucaniu potężnych klątw i uroków, panowaniu nad błyskawicami i nieumarłymi

• magię ognia – doprowadzoną do perfekcji i podniesioną do rangi religii magię tego żywiołu kultywują Magowie Ognia z równikowego państwa-miasta Ordan

• magię bardów – bazującą na pieśniach i iluzji wiedzę, przekazywaną wyłącznie ustnie z mistrza na ucznia, prawie wyłącznie spotykaną na północy kontynentu

Musimy też wspomnieć o Boskich Darach, zwanych przez magów magią sakralną, a związanych wyłącznie ze stanem kapłańskim. Bogowie na Ynevie objawiają swą moc poprzez swych głosicieli, obdarzając ich Darami.

Ogólne informacje o gałęziach wiedzy tajemnej przeczytacie za chwilę, natomiast więcej szczegółów poznacie w osobnych rozdziałach, poświęconych każdej dziedzinie wiedzy tajemnej.

Psionika – Sposób Pyarroński
Trudna: tak
Użycie domyślne: nie

Tradycja pyarrońska, początkowo zadomowiona na południu rozprzestrzeniła się w ciągu wieków na cały kontynent. Psionicy o pyarrońskiej proweniencji wkrótce trafili na dwory innych wielmożów tego świata i swą mocą podbili ich serca (i skarbce). Stąd też Sposób Pyarroński jest najpopularniejszy na Ynevie i istnieje wiele Szkół bazujących właśnie na nim. Najczystsza jest oczywiście Szkoła Pyarronska, która w niezmienionej formie przetrwała tysiąclecia, jest ona nauczana na ziemiach Wspólnoty Pyarronskiej przede wszystkim w Lar Dor, jak również przez prywatnych mistrzów w większych ośrodkach miejskich.
Porównując ze Szkołą Pyarrońską, na południu wyraźne różnice wykazuje jedynie Szkoła Gorvicka, ale to ze względów na kontakty z nieludzka kulturą Khran. Podobnie też Szkoła Dżadyjska przejęła pewne dyscypliny ze sztuk dżennów, którzy na ziemiach pustyni mieli decydujący wpływ na kształtowanie się kultury.
Na północy kontynentu wykształciły się inne Szkoły, gromadzące inne, lub zmodyfikowane dyscypliny.
Bardziej znane to Szkoła Torońska i Szkoła Niarejska (niedostępna dla bohaterów graczy).

Ucząc się Sztuk Podstawowych, psionik zdobywa władzę nad swym ciałem i wolą, może wznieść wokół swego umysłu tarczę duchową. Na przyswojenie podstaw i teorii trzeba kilku lat intensywnej nauki, a potem praktyki.

Magia czarnoksięska
Trudna: tak
Użycie domyślne: nie

Magia czarnoksięska jest najbardziej podstępnym i niebezpiecznym rodzajem magii, z jakim przyszło obcować człowiekowi. Zajmuje się ona nie tylko nekromancją (choć w zupełnie inny sposób niż magia mozaik), ale także chorobami, truciznami, urokami i klątwami. A wszystko to wzmocnione magiczną mocą. Charakterystyczne dla magii czarnoksięskiej jest również panowanie nad błyskawicami i wybranymi siłami natury. Nie jest przypadkiem, że na tak barwnym kulturowo i etnicznie kontynencie, czarnoksiężnicy prawie wszędzie znaleźli sobie miejsce. Panują w Toron na północnym Ynevie, spotkać ich można w Abasis i w każdym cywilizowanym zakątku Morza Quiron. W południowej części kontynentu ich gniazdem jest mroczne imperium Khran, a także ziemie Gorvik. Na pustyni Taba el Ibara słychać w oazach tajemne słowa ich zaklęć, a praw-ziwym rajem czarnoksiężników i im podobnych są ziemie Państw-Miast, gdzie bez ograniczeń mogą korzy-stać ze swych mocy i pociągać za polityczne sznurki wysoko urodzonych marionetek.

Magia czarownic
Trudna: tak
Użycie domyślne: nie

Magia czarownic bazuje na tysiącletniej tradycji. Kobiety uprawiające ten rodzaj magii skupiają się Kręgi, które w niektórych kulturach zdobyły sobie wcale niemałe wpływy polityczne (np. Maida Saluquas w Khran, czy Livinaiski Zbór na północy kontynentu).
Magia czarownic nauczana jest więc jako wiedza pełna mistyki. W obszar zainteresowań tego rodzaju magii wchodzą przede wszystkim działania związane z emocjami i uczuciami (magia astralna), magia seksualna, uroki, iluzja i magia umysłu.

Magia ognia
Trudna: tak
Użycie domyślne: nie

Przed wiekami, zanim pojawił się Pyarron na ziemiach obecnego Shadonu powstało potężne imperium władane przez magów: Imperium Godonu. Trwało ono dwa tysiąclecia, dopóki Khran nie uznał Godonu za zagrażającą potęgę i nie spustoszył ziem imperium. Po klęsce Godonu jego mieszkańcy rozpierzchli się po świecie. Jeden z ocalałych magów, Ardae Magnus stworzył w Ordan Szkołę Magów Ognia, gdzie przekazał całą wiedzę godońskich magów dotyczącą sfery tego żywiołu. Wedle innej teorii, pod osobą maga ukrył się awatar boga Sogrona, kyriańskiego bóstwa, będącego ucieleśnieniem mistycznego ognia.
Wiedza ta był o wiele rozleglejsza niż wiedza współczesnych czarodziejów, mankamentem była specjalizacja: magia ordańska ograniczała się wyłącznie do obrony i ataku magicznego za pomocą żywiołu ognia. Nie dziwi więc wzrastający popyt na magów ognia w latach wojny i brak zainteresowania ich profesją w czas pokoju. By uzyskać wsparcie Ordan, lub choćby neutralność wodzowie wielkich wypraw ofiarowywali bajeczne skarby mistrzom zakonu.
Magia ognia nauczana jest wyłącznie na południu kontynentu w Ordan. Nieliczni mistrzowie – renegaci, są surowo tępieni przez Ordański Zakon. Swym zakresem obejmuje wszechstronne i nieograniczone panowanie nad żywiołem ognia, połączone z boską mistyką religii Sogrona.

Magia bardów
Trudna: tak
Użycie domyślne: nie

Na próżno szukalibyśmy tajemnic magii bardów na rozległym kontynencie Ynevu. W przeciwieństwie do innych władających magią, bardowie czerpią magiczną moc z energii gwiazd. W bezchmurną noc, kiedy miriady gwiazd rozjaśniają nieboskłon, bard może zgromadzić magiczną moc łącząc się w harmonii z energią gwiazd. Dopomaga mu w tym ulubiony instrument (lub własny głos), który jest magicznym fokusem energii. Dźwięki wydobyte z niego dopomagają w przyswojeniu mistycznej energii gwiazd.
Magia bardów jest specyficzną odmianą magii wulgarnej. Nie jest ani spisana, ani skodyfikowana. Należy do tego rodzaju magii, która przechodzi z mistrza na ucznia. Nie każdy bard od razu włada magią, nie każdy mistrz chce się nią dzielić. Zwykły truwer, czy minstrel nigdy nie pozna magicznych arkan, gdyż nie będzie w stanie ich sobie przyswoić ani ogarnąć. Trzeba mieć wrodzone predyspozycje by stać się prawdziwym bardem.

Wiedza tajemna bardów rozpowszechniła się prawie wyłącznie na północy kontynentu, aczkolwiek wśród południowych yllinorczyków można również spotkać nielicznych bardów. Magia bardów jest nieodłącznie związana z pieśnią i muzyką, oddziałuje na serca i umysły słuchaczy. Niektórzy mistrzowie posługują się również magią iluzyjną, magią światła i dźwięku, by wywołać określone efekty.

Dary Boskie/Szamanizm
Trudna: tak
Użycie domyślne: nie

Dary Boskie, inaczej praktyki stosowania duchowych mocy – są specyficzną umiejętnością. Zwykle kapłani, czy rycerze zakonni nie mają najmniejszego pojęcia o boskich energiach i jej działaniu. To bogowie-patroni obdarzają ich swoją mocą, dzięki której dokonują cudów. Nie odbywa się za sprawą dogłębnego zrozumienia natury magii – jak u czarodziejów. Wręcz przeciwnie – nie jest to związane w żaden sposób z magią.. Religie rozwiniętych cywilizacji, do przyzywania mocy boskich użyły dwóch metod – litanii i rytuałów. Takie sposoby przyjęły się generalnie na całym Ynevie. Co może być ciekawostką – kapłani bardzo różnych bóstw stosują obie z jednakowym powodzeniem.
Litanie, swym charakterem przypominają nieco zaklęcia czarnoksięskie, czy magiczne formuły czarodziejów. Jednak nie bazują na żadnym tajemnym języku (no może poza Lingua Domini kapłanów Domvika, ale to jest wewnętrzny język kościoła Domvika). Są wypowiadane przez kapłana w jego ojczystym języku i z reguły przynoszą zamierzony skutek. Rytuały, jak sama nazwa wskazuje, łączą się z wykonaniem bardziej skomplikowanych czynności, niż samo wypowiedzenie litanii. Czasami należy złożyć ofiarę rytualną, czasami kapłan musi dokonać specyficznych czynności, by uruchomić konkretną moc boską.
Nie jest prawdą, jakoby Dary Boskie działały wyłącznie na ludzi wyznających identyczną wiarę jak kapłan, choć może dla niektórych kapłanów jest to wygodne tłumaczenie, by uciec od moralnych dylematów.

Szamanizm jest duchową praktyką stojącą na pograniczu magii i boskich mocy. Ludy nomadów od tysiącleci wypraktykowały wiele rytuałów, tańców i pieśni, dzięki którym szaman może kontaktować się ze światem duchów i podróżować duchowo w inny wymiar. Podobnie jak litanie kapłanów, szamańskie pieśni i rytualne tańce skutkują nadnaturalnym efektem, który można nazwać cudem. To czy jest to dar bogów, duchów czy demonów, odgrywa pośledniejszą rolę.