Archetyp wojownika

Archetyp ten obejmuje wszystkie profesje, które główny nacisk kładą na doskonalenie umiejętności walki. Wojownicy zgodnie ze swym charakterem dążą do perfekcji w fizycznym zmaganiu, do bycia niepokonanym i wzbudzania respektu u przeciwnika. Szlifowanie umiejętności bojowych nie jest dla nich drogą do wewnętrznej doskonałości (przynajmniej w większości kultur południa kontynentu), nie jest też żadnym tymczasowym zajęciem - jest po prostu celem życia. To oni są prawdziwymi nauczycielami arkan władania wszelką bronią, to oni są mistrzami rzemiosła wojennego, nikt im nie dorównuje bojowych umiejętnościach

W archetypie wojownika znajdziemy wiele odmienności. Spotkamy tu zwykłych najemników, których w Shadonie można kupić w każdym większym mieście, ale także mistycznych mistrzów miecza z Tiadlan, czy gladiatorów zbierających ogromne fortuny na arenach imperium Toronu. (znajomość broni i opancerzenia, taktyka i strategia wojskowa,). Archetyp wojownika reprezentuje też szeroka klasa społeczna, jaką jest rycerstwo feudalne, a także przedstawiciele klanów zabójców, w społeczeństwach kastowych kultur północy (Toron) i południa (Gorvik).

Do tej profesji zaliczamy te postacie, które od najmłodszych lat przyuczane były do walki wszelkiego rodzaju bronią, lecz nie odebrały rycerskiego wychowania, gdyż urodzenie im na to nie pozwoliło, nie wyrosły w feudalnym społeczeństwie, nie trafiły do klanu zabójców i nie były zniewolone w gladiatorskich szkołach.

Jest to chyba najliczniejsza profesja. W jej szeregach znajdziemy włóczęgów, bohaterów, poszukiwaczy przygód, najemników i kondotierów, a nawet koronowane głowy.

By stać się żołnierzem należy odebrać stosowne wyszkolenie. W świecie Ynevu możemy wyróżnić trzy rodzaje szkół, kształcących żołnierzy: słynne akademie wojny – fundowane przez władców, szkolące wyższych oficerów, zdolnych taktyków i strategów, dostępne dla elity i bardzo drogie, nauczające nie tylko arkan prowadzenie wojny, ale także sztuki dyplomacji, czy też tajemnych nauk.

Szkoły wojskowe prowadzone przez prywatnych mistrzów, często kondotierów żyjących z dysponowania własną armią na usługach różnych władców. Szkolą konkretne formacje (np. lekką jazdę, oddziały kusznicze, pikinierów). Czas nauki jest znacznie krótszy niż w akademiach, a i jakość wyszkolenia nie może się równać z wiedzą, jaką dysponują absolwenci renomowanych uczelni. Szkoły wojskowe nauczają przede wszystkim obchodzenia się z bronią, walki w formacjach, skutecznego zabijania i ewentualnie dbania o wierzchowca. Koszt nauki jest średni, zwykle jednak uczeń podpisuje zobowiązanie do 5 letniej służby w ramach zapłaty za naukę.

Inną formą powyższych szkół, są szkoły gladiatorów. Na terenie Toronu i Abasis są to szkoły, do których wciela się niewolników, natomiast na ziemiach dżad, każdy może wstąpić do szkoły gladiatorów (wyłącznie wolni) i przejść szkolenie potrzebne do występu na arenach. Także prywatni mistrzowie przyjmują nowicjuszy, ale związane jest to bardziej z obowiązującą kulturą (dobrym przykładem są ziemie Tiadlan i słynni mistrzowie miecza).

Ostatni rodzaj szkół nauczających walki, to miejskie garnizony, opłacane przez mieszczan, szkolące miejską milicję. Nauka w tych ośrodkach jest najtańsza (często wystarczy sam kontrakt podpisywany na 2-3 lata, zależnie od polityki miasta) i trwa stosunkowo krótko. Jest też najbardziej powierzchowna, nauczycielami są często weterani szkół wojskowych, ale bywa, że zwyczajny sierżant gwardii szkoli nowicjuszy walczyć mieczem i pruć z kuszy do celu.

Umiejętności Rekomendowane:
* Bojowe: Walka wręcz, Władanie bronią, Sztuki walki, Wiedza ogólna tematyczna (Taktyka i strategia, Dowodzenie, Obleganie twierdz, Wiedza o broni)
* Społeczne: Znajomość natury ludzkiej,
* Półświatka: Podkradanie się, Badanie śladów,
* Atletyczne: Jeździectwo,Pływanie, Wspinaczka, Akrobacje (oswobodzenie z więzów)
* Wiedza ogólna zawodowa: płatnerstwo, kowalstwo, myślistwo,

Postacie, które ukończyły akademie wojskowe, powinny też znać co nieco umiejętności naukowych, w zależności od pełnionych funkcji (czytanie i pisanie, geografia z kartografią, wiedza zawodowa: polityka, matematyka, mechanika)

Uzbrojenie żołnierzy
Wojownicy używają wszelkiego rodzaju broni i zbroi, nie mają w tym względzie żadnych ograniczeń. Każda kraina ma swą kulturę walki i pewne organizacje, czy rejony charakteryzują się podobnym stylem uzbrojenia. Żołnierze, by stać się doświadczonymi profesjonalistami opanowują jeden, góra dwa rodzaje broni w stopniu mistrzowskim – te, którymi się najczęściej posługują. Żołnierz jest silną profesją i jeśli gracz rozsądnie gospodaruje umiejętnościami, to jego postać staje się bohaterem budzącym szacunek u każdego przeciwnika. Polecamy wszystkim tę profesję, a zwłaszcza tym, którzy pierwszy raz zaczynają grać w MAGUSa.

Gladiatorzy to wojownicy wyspecjalizowani szczególnie w zmaganiu jeden na jeden, lub para przeciw parze. Największe znaczenie przywiązują do trenowania swej siły i kondycji, do wzmocnienia sił witalnych i zwiększenia niewrażliwości na ból. Jedynym celem ich specjalistycznego szkolenia jest dostarczanie rozrywki i wrażeń publiczności zasiadającej na arenach.
Zmagania gladiatorów są lubianą i szeroko rozpowszechnioną formą rozrywki w niektórych rejonach Ynevu. Igrzyska te występują w niezliczonych formach i odmianach, często uzależnionych od woli lokalnych władców, czy właścicieli szkół niewolników, ale możemy wyróżnić cztery główne kierunki:

Zmagania wg kodeksu Abasis - walki są przeprowadzane według surowych prawideł. Określają one ściśle dopuszczalne uzbrojenie przeciwników i rodzaj ich opancerzenia. Określają również kategorie wagowe gladiatorów, którzy mogą zmagać się z sobą zgodnie z tym kodeksem. Na ziemiach Abasis, gdzie bardzo istotny jest kult siły i pięknego ciała, gladiatorzy walczą wyłącznie w indywidualnych pojedynkach. Szkoły gladiatorów często są powiązane z rynkiem niewolników, gdyż wyłącznie zniewoleni mogą zabijać się dla rozrywki obywateli.

Walki wg porządku dżadyjskiego - tutaj ludzie wolni walczą za zwierzętami i niebezpiecznymi stworami pustyni (także zniewolonymi amundami, czy pustynnymi elfami). Prawdziwym rarytasem dla widzów są zwierzęta sprowadzone z egzotycznych rejonów Ynevu. Często wobec nich stawia się dwóch lub więcej gladiatorów. Szkoły gladiatorów są dość elitarnymi uczelniami i przynależność do nich podnosi status wojownika.

Walki gladiatorów wg prawideł tiadlańskich - są to zwykle zmagania na niewielkich, krytych arenach. Walczący z reguły nie używają broni. Jedynym ich orężem są zabójczo wyszkolone ręce i nogi, czego w Tiadlan można nauczyć się w wielu szkołach. Na arenach występują wolni ludzie, Co więcej, bardziej przypomina to igrzyska niż przymusowe, krwawe wyścigi po śmierć. Na arenach występuje wielu wojowników, chcących sprawdzić swe wyszkolenie w zmaganiach z najlepszymi. Na tiadlańskich arenach zawsze walczy się jeden na jeden. Jeżeli ktoś używa broni (miecza, tonfy, dzidy) nie jest klasyfikowany do innych kategorii i może walczyć z konkurentem nie walczącym białą bronią. Szkoły gladiatorów są niczym innym niż szkołami walki wręcz. Różnią się tylko jednym elementem od słynnych Szkół Walki Dorchy, nie szkolą umysłów swych adeptów. Tylko Szkoły Walki Dorchy (słynna Shien-su) nauczają psionicznych dyscyplin slanów. Inna rzecz, że żaden z mistrzów walki nie brałby udziału w takich zmaganiach.

Torońskie igrzyska gladiatorów - wielu na Ynevie traktuje te zmagania jako najprzedniejsze na całym kontynencie. Żadne inne walki gladiatorów nie mają tak skomplikowanego systemu reguł i nie emocjonują w takim stopniu szlachetnie urodzonej publiczności. Areny są złożoną formą architektoniczną - zbudowane z szeregu drewnianych pierścieni, z dwoma drewnianymi wieżami, symetrycznie postawionymi na placu zmagań. Na przeciw siebie stają dwie grupy - drużyny walczących. W każdej jest całkowicie opancerzony gladiator, który ma do swej pomocy: kusznika, dwóch miotaczy sztyletów i specjalnie szkolonego adepta sztuk czarnoksięskich. Na jednej z wież siedzi ich koordynator (strateg). O tym, kto kiedy i w jaki sposób wkracza do walki decyduje skomplikowany system reguł. Często drużyny poszukiwaczy przygód chcące zdobyć sławę i bogactwo, (a nagrody są bardzo cenne) uczestniczy w tych pełnych podstępu i okrucieństwa zmaganiach. Zwycięzcą zostaje ta grupa, która uczyni jak najskuteczniej przeciwnika niezdolnym do dalszej walki. W Shulur (stolicy imperium) działa wręcz liga drużyn gladiatorskich, właściciele szkół, kupują najlepszych z kasty obsor (niewolnik – w Toron panuje ściśle kastowy, kyriański system społeczny) i zbijają prawdziwe fortuny na tych krwawych widowiskach.

Umiejętności Rekomendowane:
* Bojowe: Walka wręcz, Władanie bronią, Sztuki walki, Wiedza ogólna tematyczna (Wiedza o broni)
* Społeczne: Znajomość natury ludzkiej,
* Atletyczne: Jeździectwo,Pływanie, Wspinaczka, Akrobacje
* Wiedza ogólna tematyczna: Anatomia

Uzbrojenie gladiatorów
Gladiatorzy używają wielu rodzajów broni i uzbrojenia w zmaganiach na arenach. Noszą najczęściej skórzane zbroje nabijane płytkami i kółkami żelaznymi, bardzo rzadko zakładają zbroje płytowe, czy częściowe pancerze. Znana jest tzw zbroja gladiatorska, która składa się z dwóch płyt napierśnych (bez naplecznika), pasa pancernego na brzuch i nerki, zarękawek, nagolenników i naramienników. Jeśli chodzi o uzbrojenie to przytoczymy tylko kilka ciekawostek: Abasiscy sieciarze są nieopancerzeni, doskonale władają harpunem, czy trójzębem; dżadyjscy gladiatorzy walczą półksiężycowymi tarczami o ostrych jak brzytwa krawędziach, torońscy miotacze walczący specjalnymi sztyletami z drugim, ukrytym w rękojeści ostrzem.

Rycerze są wojownikami pochodzącymi wyłącznie ze szlachty. Od najmłodszych lat wychowywani są zgodnie z regułami rycerskiego rzemiosła. Są też tacy, których magnaci i książęta odziali w zbroje i posadzili na koń, zdobiąc tarcze malowanym herbem, albo podnieśli z niższego stanu pasując na rycerza i nadając szlachectwo za zasługi. Warto, więc zauważyć, że niektórzy spośród takich rycerzy, są nimi wyłącznie tytularnie, nie posiadając odpowiednich umiejętności. Dopiero długie lata ćwiczeń i nauk mogą z takich ludzi uczynić prawdziwych rycerzy.
W jakiejkolwiek prowincji Ynevu spotkamy rycerzy, są oni ściśle związani z systemem feudalnym. Ich wychowanie wszędzie opiera się na podobnych zasadach, mimo, że lokalnie mogą wystąpić pewne odstępstwa. Zawiera w sobie dworską etykietę, odrobinę zajęć artystycznych (muzyka, malarstwo), sztukę ciężkozbrojnej walki, jazdy konnej i potykania się na kopie, i wpaja przede wszystkim zasady rycerskiego honoru.
Pojęcie honoru rycerskiego jest bardzo szeroko rozumiane. Nie każdy rycerz czuje się zobowiązany do przestrzegania niepisanych zasad, cóż nie wszyscy zostali odpowiednio wychowani. Ale takich typów, czy bractwa zbójeckie prawdziwi rycerze mają w głębokiej pogardzie. Honor rycerski wymaga zdecydowania i determinacji w działaniach i postanowieniach; bezwarunkowej wierności wobec idei bądź przynajmniej wobec feudalnego seniora; niezachwianej odwagi, poszanowania wroga i umiłowania przyjaciół.

Rycerze stają w szranki, gdy starają się obronić i powiększyć chwałę swej wiary, cześć swego seniora i swoją sławę. Jeśli poróżnią się z różnych powodów, bądź mają odmienne zdanie, spór rozstrzygają rycerskim pojedynkiem, który odbywa się wg ściśle określonych reguł.

Na Ynevie istnieje ogromna liczba bractw rycerskich, które zrzeszają pod wspólną ideą, celem, przekonaniem grono szlachty, postępujące według swych własnych praw, stojących w zgodzie (bądź nie) z lokalnymi prawami.
Najliczniejszym z nich jest Bractwo Rycerskie Lwiego Serca z Viadomo. Bractwo posiada rozległą sieć zamków i dworów, na których prężnie działają przedstawiciele bractwa, swą siedzibę mają w niedostępnej, legendarnej twierdzy Viadomo, na przełęczy gór Salumion. Twierdza pierwotnie służyła powstrzymaniu plemion nomadów pustoszących regularnie ziemie państw paktu pyarrońskiego. Rycerze Bractwa, wraz z rycerzami zakonnymi Dreiny, właśnie służbie Pani Mocy i Potęgi poświęcili swe życie. W praktyce, oprócz aspektu religijnego, niczym nie różni się od wychowania ciężkozbrojnych zakonników. Ich celem jest obrona kościoła i wiary pyarrońskiej, ochrona pierwszeństwa i światowej potęgi. Są obrońcami prawa, za swą misję uznają powstrzymanie wszelkich bezprawnych działań, ale nigdy nie mszczą się, oddając to zadanie w ręce rycerzy zakonnych boga Uwela. Barwy bractwa to złoto i purpura, herbem jest złoty lew stojący na dwóch łapach, w purpurowym polu. Bractwem kierują rycerze zakonni Dreiny.

Czarne bractwa w równej mierze dysponują potężną liczbą zamków i członków. Ich siedziba znajduje się w najbardziej niedostępnej części Imperium Shadońskiego, w Górskiej Prowincji. Tajemnica strzeże dokładnej lokalizacji zamku założycieli. W przeważającej części kontynentu Czarne Bractwa są prześladowane przez Inkwizycję (zwłaszcza w Shadonie), loże magowskie i rycerstwo zakonne. Powód jest prosty, czarni rycerze czczą Ranagola, są mocno związani z Imperium Khrańskim, podczas swych rytuałów składają ponoć ofiary z ludzi. Okolice, w których osiądą, po dłuższym czasie pustoszeją. Ludzie uciekają nie chcąc stać się ofiarą nocnych łowów zakutych w stal szaleńców. Selekcję ofiar przeprowadzają w prosty sposób: wywyższeni są godni żyć, reszta to synowie śmierci. Kim są ludzie, kryjący się pod osłoną nocy? Często to wykształcone, bardzo inteligentne osoby, nierzadko uznani artyści lub mistrzowie pewnych sztuk. Żyją podwójnym życiem, w głębokiej tajemnicy ukrywając tożsamość współbraci. Kolorem bractw jest czerń i złoto z dodatkami purpury. Symbol jest zależny od prowincji lub pochodzenia bractwa, ale najpopularniejszym jest ptak - Rakull. Ciekawym jest fakt, że wielkiego mistrza - Dequatora Marsesa, oprócz tego, że uważają za jednego z najdoskonalszych wojowników na Ynevie, uznają również za niedościgłego poetę epoki, a mądrością dorównuje filozofom południa i północy. Poza grupą wtajemniczonych nikt nie wie jak wygląda naprawdę jego twarz.

Shadońskie bractwa rycerskie jako patrona przyjęli drugą inkarnację Domvika - Obrońcę Wiary. Fundamentem ich kodeksu jest bronić honoru i poszanowania wiary, pomagać słabym i szanować kobiety. Wspomagają najuboższych, z odwagą graniczącą z zaślepieniem bronią prawdy i sprawiedliwości. Na ziemiach imperium istnieje sporo różnych bractw, jednak zwierzchność nad nimi mają tylko trzej suzereni: król, arcyksiążę i Kościół. Bractwa rycerskie przysięgające królowi i jego rodzinie noszą błękitno-złote barwy, najsłynniejsi z nich to piętnastu z Królewskiej Gwardii Przybocznej, najliczniejsze natomiast to Bractwo Błękitnych Tarcz. Rycerze chroniący Arcyksięcia i jego rodzinę noszą barwy granatowo-srebrne. Najsłynniejsze z pośród nich to Bractwo Liliowego Sztyletu. Bractwa będące ramieniem Kościoła przyjęły barwy złocisto-rubinowe, symbolem ich jest przypominający krzyż Złoty Miecz Domvika. Najlepsi z nich tworzą Gwardię Archaniołów, a najliczniejsze to Bractwo Bożego Miecza, jest to największa świecka organizacja służąca Kościołowi.

Najznaczniejszym centrum rycerstwa na północy kontynentu jest Erigowskie Bractwo Krada. Po rozprzestrzenieniu się wiary pyarrońskiej na północy Ynevu, Erigow stało się kulturalną stolicą tej półkuli, nie dziwi więc fakt powstania tu tej największej i najstarszej organizacji rycerstwa. W szeregach bractwa spotkać można rycerzy zakonnych jak i tych nie związanych ślubami wiary. Charakterystyczne dla nich są fanatyczne wręcz umiłowanie sprawiedliwości i wybitne artystyczne zdolności. Wielkim Mistrzem Bractwa (tytularnym) zawsze jest panujący książę Erigow, jednocześnie pełniący funkcję Czerwonego Pana Wojny. Wśród całej Północnej Ligi dysponują siecią zamków i doskonale działającą wymianą informacji, wstąpienie w szeregi bractwa nie tylko jest zaszczytem, ale przede wszystkim marzeniem szlacheckiej młodzieży całej północy kontynentu. Erigowskie Bractwo od swych początków jest obrońcą pyarrońskiej wiary, w ciągłej walce zmaga się z torońskimi generałami i rycerzami Mieczowego Bractwa. Liczba członków jest bardzo zmienna, gdyż przywilej ten ani w Erigow, ani w żadnym innym królestwie nie jest dziedziczny. W jego szeregi wstąpić mogą jedynie tacy rycerze, którzy wypełnią z sukcesem zlecone im przez Radę bractwa misje. O tym czy starający się godzien jest zasiąść między członkami bractwa decyduje mistrz i rada, i naprawdę trudno jest sprostać stawianym wymaganiom. Rycerze erigowscy nie zyskali sobie sławy pojedynczymi bohaterskimi czynami. Zasłynęli niebywałą dyscypliną, doskonałym zmysłem taktycznym i heroiczną odwagą. Oddziały bractwa często gromiły siły wielokrotnie liczebniejsze. Widok ich chorągwi: czerwono białych, zdobionych złotym kręgiem zawsze budzi lęk w sercach wrogów.

Mieczowe Bractwo jest założoną w XXIII wieku organizacją rycerską, która za patronkę przyjęła Orwellę, a za cel przygotowanie godnego powrotu bogini na ziemie Ynevu. Z powodu Paktu Pyarrońskiego, który zakazywał praktykować religie, w których składano ludzkie ofiary, do czasu upadku Pyarronu bractwo działało jedynie w Gro-Ugon i w ukryciu w Toron, a także na terenie nielicznych państw-miast. Wkrótce członkowie bractwa przejęli władzę w Gro-Ugon i tym samym stali się jednym z bardziej znaczących politycznych czynników na północy kontynentu. Za stolicę bractwa przyjęto twierdzę Reag, a godłem jest miecz utkwiony z ziemi. Z bractwa wywodzą się fanatyczni wojownicy i rycerze zakonni nie znający strachu, honor rycerski pojmują w bardzo specyficznej formie. Szanują hierarchię bractwa i przestrzegają wewnętrznych praw, lecz uważają, że podczas walki, wojny nie wiąże ich żaden kodeks. Liczy się tylko zwycięstwo. Ze znawstwem stosują trucizny, nieźle strzelają z kusz i miotają sztylety. Kłamstwo nie jest żadną wadą charakteru, jedynie środkiem, który stosują według potrzeby i uznania. Danego słowa dotrzymują, lecz nie jest łatwo poznać, kiedy przyrzekają poważnie, kiedy by wprowadzić w błąd. Jedno jest pewne: na tyle czczą swą boginię, że przysięga poparta jej imieniem nie zostanie złamana. Pamiętajmy jednak o ich ulubionym zawołaniu: „najważniejsze jest moje ostatnie słowo”. Mieczowe bractwo jest dość liczebną organizacją, wśród rycerzy trafiają się i tacy, którym nie jest obca magia czarnoksięska. Łatwo rozpoznać ich błyszczące srebrem zbroje. Barwy bractwa to czarny, srebrny i żółty. Maksyma ich brzmi: okrucieństwo rodzi strach, a strach potęgę.

W gorwickim imperium, wśród pięciu skłóconych prowincji na dobre zadomowiło się kilka bractw rycerskich. Część z nich to grupy pospolitych rabusiów i łotrów, którzy wywodzą się ze szlachty i ukradli, bądź zdobyli drogie uzbrojenie. Część służy tamtejszym wielmożom jako zależni kondotierzy. Część natomiast powiązana jest z religią. Nie sama wiara ich różni - Ranagol panuje nad wszystkimi duszami - lecz pewne interpretacje dogmatów wiary. To jest powodem ich częstych, krwawych zmagań. Najsłynniejsze grupy rycerstwa to Bractwo Radowickanusa z Warwick i rycerze legendarnego kondotiera Marico con Rabora. Ci ostatni doprowadzili do perfekcji specyficzny styl walki przy użyciu okrągłych puklerzy o ostrych krawędziach.

Dość specyficznie wyróżnia się spośród powyższych, opisanych bractw Pyarroński Zakon Rycerzy Złotego Kręgu. Członkowie tego zakonu to z reguły rycerze zakonni, ale są też tacy, którzy nie przyjmowali święceń. Są wielce uczonymi i wykształconymi ludźmi. Zadaniem Zakonu jest zbieranie, porządkowanie i opracowywanie wszelkich źródeł wiedzy i mądrości ze wszystkich prowincji Ynevu. Rycerze ci uczynią wszystko, by zdobyć jak najszerszą wiedzę o najdalszych zakątkach kontynentu. Ich życie to jedna, wielka misja - podróż, którą odkładają jedynie na czas powrotu do zamków i klasztorów, by podzielić się swą wiedzą i usystematyzować ją. Ich barwy to biel i złoto. Symbolem jest złoty pierścień, umieszczają go zawsze na śnieżnobiałych tarczach i na długich podróżnych płaszczach. Ulubionym zwierzęciem są potężne, białe ogiery półkrwi predockiej. Wielkim mistrzem Zakonu był Elorand z łaski Krada liczący sobie kilka tysięcy lat. On położył kamień węgielny pod Białą Twierdzę, gdy zakładano Stare Pyarron. W Latach Trwogi zginął zmagając się z Trzynastoma z Khran. Po spustoszeniu miasta Zakon przeniósł swą siedzibę do niedostępnej twierdzy w Górach Larmaron. Od tego czasu nie wybierają też wielkiego mistrza.

Oczywiście na Ynevie można spotkać też rycerzy nie należących do żadnego, bractwa, zakonu, czy innej organizacji. Co więcej, czasami nie mają ojczyzny, ziemi rodziny. Ich jedyny dobytek to zbroja oręż i koń. Bywa, że oddają się w służbę wielmoży, którego poglądy zgadzają się z ich sposobem myślenia. Czasami przyłączają się do najemników ciągnących za słynnymi kondotierami, by na niezliczonych wojnach zdobyć sławę i majątek.

Umiejętności Rekomendowane:
* Bojowe: Władanie bronią, Wiedza ogólna tematyczna (Taktyka i strategia, Dowodzenie, Obleganie twierdz, Wiedza o broni)
* Społeczne: Znajomość natury ludzkiej,Oratorstwo, Etykieta, Legendy, Turnieje, Śpiew, Taniec
* Półświatka: Badanie śladów,
* Atletyczne: Jeździectwo,Pływanie, Wspinaczka, Akrobacje (oswobodzenie z więzów)
* Wiedza ogólna zawodowa: heraldyka sokolnictwo, polityka i dyplomacja, znajomość zwierzęcia (konie), pochodzenie szlacheckie
* Naukowe: administracja i finanse (zarządzanie majątkiem), prawodawstwo,

Uzbrojenie rycerzy
Jedynie rycerze są uprawnieni do noszenia ciężkich osłon. Z reguły jest to nie tylko napierśnik, ale półzbroje i całkowite zbroje płytowe. Broń to typowy miecz rycerski o krótkim jelcu, bądź straszliwy miecz dwuręczny, kopia, topór. Zwykle bronią się tarczą, której rozmiar i kształt zależy od regionu, bractwa i okoliczności walki. Rycerze z reguły mają kilka rodzajów danej broni, z których jedne używają podczas wojen, inne na turniejach, a jeszcze inne w niebezpiecznych misjach.

W pewnych kulturach pojęcie fizycznego zmagania, walki zostało podniesione do poziomu sztuki; stało się jednym z głównych narzędzi rozwoju. W takich okolicznościach naturalnym sposobem powstały szczególne szkoły, doskonalące teorię i praktykę różnych form walki. Sztuka walki na Ynevie wywodzi się z Niare. Zakonnicy w swych górskich klasztorach wypracowali metody do dziś dnia skutecznie stosowane. Zarówno dla mistrzów walki, jak i dla mistrzów miecza walka sama w sobie nie jest środkiem do osiągnięcia celu. Jest celem i drogą.
Celem, by coraz doskonalej panować nad swym ciałem, nad koordynacją i prostotą ruchów. Walka nie jest niczym innym tylko piękniejszą formą tańca. Dla prawdziwie doświadczonych mistrzów walki nie ma różnicy czy ćwiczy samotnie, czy walczy z wrogiem: jeśli się porusza perfekcyjnie nie może przegrać, nawet jeśli wróg nastaje na jego życie.
Sztuka walki jest zarazem drogą. Drogą ku doskonałości ciała i ducha, na której końcu praktykujący może się wznieść ponad materialny wszechświat, może stać się Wtajemniczonym, który stoi poza kręgiem wcieleń„, który wyrwał się z przymusu życia i śmierci.
To, że ćwicząc i ucząc się praktykujący staje się niezwyciężonym wojownikiem, jest tylko ubocznym skutkiem. Jakakolwiek sztuka walki wymaga opanowania, koncentracji i zagłębienia się w sobie. Powoduje to pewne oddalenie od spraw przyziemnych tego świata. Mistrzowie patrzą nań w innych kategoriach.
Sztuka walki sama w sobie, zwłaszcza odarta z idei drogi i celu jest bardzo kusząca: wielu rozpoczęło praktykować naukę i ćwiczenia jedynie w celu wypracowania niezwyciężonej techniki i wspaniałej koordynacji ruchów. Chociaż technicznie i kondycyjnie nie ustępują Idącym Drogą, to, jeśli przez długie lata ćwiczeń nie przybliżą sobie duchowości tej sztuki, nie mogą liczyć na prawdziwe Wtajemniczenie. Tacy mistrzowie walki są chyba najniebezpieczniejsi dla zwykłych śmiertelników. Są kochankami walki i zwycięstwa, którzy nie tylko chcą wygrywać, ale przede wszystkim rozkoszować się zwycięstwem.
Sztuka walki wymaga wyćwiczonego ciała i oszlifowanego umysłu, bez tego ćwiczenia mogą trwać w nieskończoność. Z tego też powodu naukę rozpoczyna się w dziecięcym wieku, zaczynając od doskonalenia fizycznego, by w wieku 12 lat przejść do szkolenia umysłu. Psi - stosowanie energii mentalnej - jest podstawą każdej sztuki walki, jaką praktykują owi mistrzowie. Właśnie to wywyższa sposób walki slanów (tak się zwą mistrzowie sztuk walki i miecza) ponad inne znane techniki walki. Z pomocą psioniki walka staje się sztuką. Przyswojenie dyscyplin psionicznych Drogą Slanów (bo tak się zwie ten rodzaj dyscyplin) wymaga wielu lat nauki, a szlifowanie tej wiedzy nigdy nie może zostać zaniedbane. Praktycznie do końca życia mistrzowie rozwijają swój umysł, co w starczym wieku czyni z nich niezwyciężonych, doskonal-szych od silniejszych i wytrzymalszych, młodych adeptów.

Wyrażenia slan pierwsi zaczęli używać w Tiadlan zbiegli, niarejscy zakonnicy. Tak nazywali tych uczniów, którzy nie wywodzili się z Żółtego Ludu, a mimo to wykazywali się ogromnym talentem w dziedzinie sztuki walki. Minęło pół wieku, zakonnicy wrócili, lecz wyrażenie do końca zadomowiło się w Tiadlan i całym północnym Ynevie. Często mianem slanów nazywa się zarówno mistrzów walki, jak i mistrzów miecza.
Obecnie technika slan nie jest już identyczna ze swym niarejskim źródłem. Scaliły się w niej miejscowe sposoby walki, także sami mistrzowie znacznie rozwinęli swą sztukę na przestrzeni wieków. Mistrzami sztuk walki są przede wszystkim ci, którzy doskonalą się w sztuce zmagania bez broni, swego ciała używają równie skutecznie jak inni stalowych mieczy, czy toporów. Ich pięści mają twardość i siłę młotów, jeśli zechcą jednym palcem potrafią przebić najtwardszą zbroję. Walczą widowiskowo, tańcząc pośród wrogów, błyskawicznie uskakują z linii ciosów, chwytają wystrzelone w ich kierunku pociski i jak z pod ziemi zjawiają się przed zaskoczonym przeciwnikiem. Ich kondycja i siła zaskakuje najbardziej wytrenowanych. Potrafią wytrwale biec długie godziny i pokonać najlepsze wierzchowce północnego Ynevu.
Mimo, że poznają tajemnice 9 rodzajów broni - długiego kija, sztyletu, prostego miecza, dwuręcznego tiadlańskiego topora, dzidy, tonfy, cepa, gwiazdy i buzdyganu - to uciekają się do nich w ostateczności.
Wyznają, że broń ogranicza możliwości walczącego, jest tylko jedno podstawowe narzędzie walki - ludzkie ciało.

Mistrzowie sztuk walki (i mistrzowie miecza) są wytworem kultury niarejskiej. Poza trzema ośrodkami tej kultury (Niare, Tiadlan i Enosuke) nie sposób spotkać miejsca, gdzie uczono by walki i dyscyplin psionicznych , stąd też postacie graczy zwykle pochodzą z Tiadlan lub Enosuke (Niare jest szczelnie izolowane od setek lat).
Mistrzowie sztuk walki bardzo rzadko uczą się u samotnych nauczycieli. W Tiadlan istnieje natomiast wiele szkół, często sławnych, w których zawsze jest przynajmniej 20-30 uczniów. Swą wiedzę adepci strzegą jak głęboką tajemnicę i niechętnie dzielą się z innymi, zwłaszcza z ludźmi nie mającymi pojęcia o filozofii sztuki walki. Często się zdarza, że uczniowie jednej szkoły razem wyruszają w świat, razem trzyma ich tajemnica szkoły, wspólne godziny spędzone na ćwiczeniu ciała i ducha. W Tiadlan - ojczyźnie Slanów, centrum mistrzów walki, nad bractwami i szkołami walki rozciąga swą władzę Dorcha -Najwyższa Pani Walki. Mamy tam do czynienie z monarchią konstytucyjną, gdzie obok króla, Duin jest zwierzchnikiem kasty kapłanów i magów, a Dorcha (kobieta) jest wybierana przez króla i Duina na patronkę wszystkich praktykujących Drogę Slan.
Każdy mistrz walk, czy mistrz miecza, bez względu na płeć czci ją aż do uwielbienia i gotów jest uczynić wszystko na każde jej słowo. Stąd też wszystkie ośrodki, w których naucza się młodych adeptów są zwane Szkołami Walki Dorchy i znacznie się różnią od zwyczajnych szkół walki, czy szkół gladiatorów (choć pojęcie gladiator obce jest językowi tiadlańskiemu, a zostało przyjęte z mowy pyarrońskiej).

Umiejętności Rekomendowane:
* Bojowe: Sztuki Walki, Władanie bronią, Wiedza ogólna tematyczna (Taktyka i strategia, Wiedza o broni)
* Społeczne: Legendy
* Półświatka: Badanie śladów,
* Atletyczne: Pływanie, Wspinaczka, Akrobacje (oswobodzenie z więzów)
* Wiedza ogólna zawodowa: Ziołoznawstwo, Anatomia człowieka
* Naukowe: Czytanie i pisanie, Psi Drogą Slan

Uzbrojenie mistrza walki
Wojownicy są wprawni we władaniu różnymi brońmi. Zależy to dość często od rejonu, z którego się wywodzą. Oczywiście podstawowa broń to własne ciało, każda broń zmusza władającego do przyjęcia stylu narzuconego przez daną broń, prawdziwa wolność i własny styl to wyłącznie walka bez broni. Jeśli nie używają białej broni wówczas nigdy nie zakładają zbroi. W przeciwnym przypadku stosują zbroję lekkie i giętkie, nieograniczające ruchów, na ziemiach Tiadlan to z reguły kolczugi lub zbroje lamelkowe.
Profesja mistrza walki jest bardzo trudną do dobrego zagrania i wcielenia się, dlatego proponujemy ją graczom doświadczonym, obeznanym z odruchowym stosowaniem i czerpaniem korzyści z dyscyplin Psi.

Mistrzowie miecza tworzą wyspecjalizowaną grupę slanów. Do perfekcji doprowadzili sztukę walki mieczem. Ich jedyną bronią jest miecz i sztylet slan, wykuwane sposobem wypróbowanym od stuleci. Zarówno ich forma, jak i materiał są doskonałe, żadnemu obcemu płatnerzowi nie udało się zgłębić arkan wyrobu tej broni. Duchowość i pojmowanie świata mistrzów miecza nie odbiega wiele od mistrzów walki, natomiast podstawowa różnica to silny związek z bronią, z mieczem. Jedynym, świętym narzędziem walki. Nadrzędną zasadą wyznawaną przez mistrzów jest to, iż do używania miecza w walce nie wystarczy nauczyć się fechtunku i wyćwiczyć pchnięć, uników i parowań. Walką mieczem powinna kierować dusza, wewnętrzna energia: Chi. Style walki mieczem i sztyletem, techniki cięć są, co najmniej tak bogate, jak style walki bez broni. Miecz, jak powiadają przyrósł do nich, stał się przedłużeniem ręki, żywą częścią organizmu. O ich sztuce władania bronią krążą legendy i prawdą jest: dokładność i płynność ruchów, mistrzostwo opanowania broni i precyzją cięć zachwycą każdego znawcę sztuki fechtunku. Mistrzowie miecza prawie wcale nie wykorzystują zwodów i uników, wyłącznie cięcia i parowania zastawą, bądź ostrzem(ich miecze są nieprawdopodobnie wytrzymałe). Tajemnicą skuteczności jest właściwe określenie czasu między parowaniem, a atakiem, wykorzystanie całej energii kinetycznej każdego ruchu, obrotu ciała, uderzenia broni przeciwnika. Mistrzowie dbają o perfekcyjne dopracowanie każdego ruchu, każdego obrotu nadgarstka, wyprostu łokcia. Czystość trzymania, właściwy krok, dokładność obrotu bioder może im ocalić wielekroć życie.
Mistrzowie miecza w przeciwieństwie do mistrzów sztuk walki prawie nigdy nie uczą się swej sztuki w szkołach. Wiedza przechodzi z mistrza na ucznia, a żaden szanujący się nauczyciel nie przyjmuje więcej jak 3 – 4 uczniów w ciągu dziesięciolecia. Uczniowie jednego mistrza są sobie bliscy jak bracia, często trzymają się razem długo po zdaniu mistrzowskiego egzaminu. Jak przyjęte w Tiadlan, bezgraniczną wiernością darzą Dorchę -Najwyższą Panią Walki. Mistrzowie miecza mogą nauczyć się swej sztuki prawie wyłącznie na ziemi Tiadlan, czy wyspie Enosuke. Czasami w Pyarron jakiś mistrz zechce przyjąć 1 – 2 adeptów, czasami na ziemiach Ligi Północnej ktoś przyjmuje młodych i zdolnych adeptów, ponoć w południowych Państwach – Miastach też nauczają mistrzowie pustelnicy.

Umiejętności Rekomendowane:
* Bojowe: Sztuki Walki, Władanie bronią, Wiedza ogólna tematyczna (Taktyka i strategia, Wiedza o broni,)
* Społeczne: Legendy
* Półświatka: Badanie śladów,
* Atletyczne: Jeździectwo, Pływanie, Wspinaczka, Akrobacje (oswobodzenie z więzów)
* Wiedza ogólna zawodowa: Ziołoznawstwo, Anatomia człowieka
* Naukowe: Czytanie i pisanie, Psi Drogą Slan

Uzbrojenie mistrza miecza
Najważniejszą bronią mistrzów miecza jest Hachiman – rytualna broń slanów. Składa się ona z dwóch jednosiecznych mieczy, dłuższego i krótszego. Dłuższy łagodnie zakrzywiony, z wąską klingą (ok. 2,5 cm), o dwuręcznej, długiej na 25 – 30 cm rękojeści. Przekrój klingi jest wklęsły, sama klinga od jelca – tarczki ma 68 – 72 cm. Miecz jest prosty do około 50 – 55 cm, a krzywizna nie przekracza 4 cm u sztychu. Drugi miecz, krótszy zwany często sztyletem slan jest proporcjonalny względem większego brata, rękojeść ma 15 cm, jelca – tarczkę, klinga wklęsła w przekroju ma 35 – 39 cm, również jest lekko zakrzywiona przy sztychu.
Musimy odróżnić miecz slanów od mieczy wykonywanych w Tiadlan dla zwykłych wojowników, oprócz jakości nieznacznie różnią się wyglądem. Miecz tiadlański nie ma takiej krzywizny (maksymalnie 1 – 1,5 cm), tarczka jelca ma większą średnicę (12 cm), rękojeść jest grubsza, długości ok. 20 cm, a klinga nigdy nie jest krótsza niż 70 cm. Klinga jest płaska, rzadko wklęsła i wykuta w zupełnie inny sposób niż miecz slanów.
Hachiman przeniknięty jest aurą osobistą właściciela, dusza mistrza roztacza nad nim ochronę tak, jakby był przedłużeniem ciała. Oprócz tej broni slanowie posiadają zazwyczaj wyżej opisany miecz tiadlański, sztylety i inną broń sieczną, lecz w trudnych zmaganiach, w pojedynkach posługują się swą tradycyjną bronią.
Zbroje noszone przez mistrzów miecza są charakterystyczne dla regionu Tiadlan: starsze typy to kolczugi z wykończonym na okrągło kołnierzem, z rozciętymi rękawami do pół ramienia. Nowsze to kompozycja zbroi lamelkowej, sięgającej do pół uda z rękawami kolczymi. Są one wykonywane wyłącznie na miarę i indywidualne zamówienie mistrza dla swych adeptów. Taka zbroja waży około10 kg.

Profesję mistrzów miecza rekomendujemy bardzo doświadczonym i obytym w świecie MAGUSa graczom i to takim, którzy sprostają prowadzeniu postaci wiernej tradycji o silnym, moralnym charakterze.