Historia:
Twierdza została zbudowana 8 dni drogi na północny-wschód od El Hamed (350km) w roku 3206 na rozkaz ósmego emira El Hamed z dynastii Ghaznawidów Mansura Ismaila.
Miała być to jedna z dziesięciu twierdz gwiaździście rozłożonych wokół stolicy, strzegąca dostępu ze wschodu, od ziem leżących na południe od zachodniego Pari Hrasen, którego część należała do emiratu Abu Baldek.
Początkowo miało w niej stacjonować 500 łuczników i drugie tyle lekkiej jazdy, lecz wkrótce plany te uległy zmianie.
Budowę rozpoczęto w 3203 roku, jak widnieje w dokumentach zgromadzonych obecnie w bibliotece wezyra Rahima el Hasra, projekt twierdzy wykonał mistrz Jeroh z rodu Feszszelów, który prawdopodobnie był dżennem. Przy budowie uczestniczyło ponad 5 tysięcy robotników i niewolników. Prace szły wyjątkowo szybko.
Twierdzę ulokowano na płaskim grzbiecie jednego z piaskowcowych wzgórz, górujących w tej okolicy nad pustynią, pięć dni drogi dzieliło twierdzę od źródeł oazy Kribeh, nazwanej później Szerhadar. Szeroki na sześć kroków mur, opasał centralną budowlę, wzniesioną na 80 metrów, a kształtem przypominającą wbite w ziemię wrzeciono. Cztery oparte na smukłych kolumnach mosty, połączyły najwyższe bramy wrzeciona z wewnętrznym murem. Sześć poziomów połączonych schodami, pochylniami i magicznymi bramami dzieliło ten ówczesny cud architektury…
Wnętrz godnie zostały urządzone, setki metrów dywanów i arrasów zawisło na ścianach, szczytowe okna wypełniono barwnymi witrażami, a na wewnętrznej stronie kopuły, malarz pochodzący widocznie z krwi dżennów umieścił traktat opisujący sposób na przyzwanie potężnych dżinów, jeśli tylko śmiertelnik posiada jakiś „przedmiot-bramę”.

Przez 80 lat twierdza wegetowała wśród pustyni. Część garnizonu przerzucona na południe, gdzie zawsze było mniej spokoju, część tkwiła w zapomnieniu. Było tak aż do roku 3290, kiedy to szerokim łukiem z południowego wschodu nadeszła część armii wezyra Sobiry - Abdullaha Bezli Farghana. W twierdzy było wówczas zaledwie 600 obrońców. Po dwóch tygodniach szturmów, armia sobirska odeszła w stronę El Hamed, wówczas to odważny rajd na tyły wroga zupełnie zdziesiątkował armię przeciwnika… Dowódcę twierdzy, kutwala Aziza ibn Mirszaha, ówczesny wezyr sowicie nagrodził.

Przez kolejnych 150 lat twierdza przechodziła zmienne losy, by w końcu w 3476 roku zostać zdobytą i zajętą przez armię kalifa Abu Baldek - Jiringana Tewlahdara. Prze czternaście lat twierdza służyła jako punkt wypadowy pustynnym rabusiom, kolejne lata to czas smutny, kiedy rozebrano fragmenty murów i zburzono mosty nadbramne.

Od 1590 roku twierdza praktycznie stała opustoszała i zapomniana. Lata świetności już dawno przeminęły, po pokoju zawartym w 3511 roku przez emira El Hamed - Jusupa Masuda z rodu Saweszchanów z kalifem Abu Baldek Zebbedjuszem Tewlahdarem od wschodu nie spodziewano się żadnej agresji…mury niszczały, legenda Berhesz Sarum rozpływała się w mroku.

Współczesne wydarzenia:
Akcja ważna dla nas rozpoczyna się z początkiem ostatniego miesiąca roku 3689. Wówczas z Tajemnego Masta Sonnion, w stronę El Hamed wyruszyło 30 amundów. Przewodził im hat-neb Amhe-Ramuna, wielki kapłan Suderth Teeth Amon. Wziął z sobą 3 młodszych kapłanów i 24 hebetów. On sam miał wraz z 10 sługami udać się do ludziego władcy Sobiry, aby rozeznać się w mocach tych istot i przygotować pole do bliskiego najazdu. Do El Hamed posłano młodszego kapłana Hwartiha Suttegh Ruana wraz z 6 hebetami. Jego zadaniem było znaleźć miejsce, w którym bezpieczny byłby spoczynek i wybudowanie ołtarza objawiającemu się Amhe Ramunowi. Dwaj inni kapłani i 8 hebetów mieli zbadać pustynię między zachodnim płaskowyżem Pari Hrasen, a El Hamed…
Hwartih szybko odnalazł ruiny Berhesz Sarum. Nie wiadomo, czy magiczna energia przesycająca to miejsce, czy cierpienie pomordowanych wojowników przyciągnęły wyostrzone zmysły amundów. W każdym razie, z początkiem roku 3691 Hwartih i jego hebeci odbudowali bramę i połatali główny budynek twierdzy, maskujując to skutecznie potężną magią. Długo trwało sprowadzenie figury Amhe Ramuna, lecz kiedy czarny posążek umieszczono pod kopułą twierdzy, na najwyższej platformie, natychmiast magia bóstwa amundów objęła w posiadanie budowle i ziemię wokół niej… Głodny bóg potrzebował ofiar, całopalne dary składane w Sonnion z kapłanów Refis już nie wystarczały, trzeba było nowych ofiar, by ożywić 24 inkarnacje młodego boga…
Na pustyni zaczęli ginąć ludzie.
Hwartih wybudował wysoko ołtarz, na ostatniej platformie. Na nim umieścił magiczny posąg boga. Wokół ołtarza stworzył dziesięć krwawych kręgów, połączonych magicznymi kanałami ze sferą Amhe Ramuna. Potężna magia astralna utworzyła kokony, złożone z wirów astralnych, na razie pustych, oczekujących na uczucia i emocje, by wraz z nimi posłać w ofierze siły życiowe złożonych darów…

Kapłan wraz ze swymi sługami zapragnął poznać okolicę miasta. Ominęli szerokim łukiem seraj Ałtuntasza Horsana i chcieli podejść pod mury od strony południa, a więc od Sobiry. 4 dnia, czwartego miesiąca Kyela, w kierunku Sobiry pędziła pięcioosobowa karawana. Czterech mężczyzn noszących amulety Ranagola i związana, dżadyjska dziewczyna.
Kwaren i Dengris, khrańscy łowcy ledwo zdążyli zareagować na gwałtowne pojawienie się amundzkich wojowników…walka nie trwała długo. Dwa bezgłowe trupy spoczywały na gorącym piasku. Trzy kolejne ofiary zdążały w stronę Berhesz Sarum ciągnięte przez hebetów Hwartiha. Już tylko dwa kręgi zostały puste wokół ołtarza Amhe Ramuna….

Twierdza i okolice:

Sama twierdza leży pięć dni drogi na wschód od Oazy Szerhadar (około 200 mil). Przez całą drogę nie można znaleźć odrobiny zieleni, wszędzie miałki piasek, potężne wydmy, dochodzące do 7m wysokości i wiecznie palące słońce. Twierdzę widać już z odległości 30 mil. Wznosi się ona na wysokim wzgórzu.